From “Voices” by Sister Xerndru Volxndí

 

VI. The Unreal Labyrinth

 

I now return to my general instructions regarding how to proceed. Having passed by the Seven Old Masters and escaped their clutches, you will have to invent some ridiculous ceremony on the fly to perform in the entrance of the Inexplicable Tower. By singing you will charm the guardians of the decaying field and put them to sleep before you are sent mad by the obscene multiform beast crushing you, or ripped to pieces by the ferocious hell-hounds, and then you can break into the Labyrinth. Here, the soil is rich with the bones of those who could not incant well enough! Brother Xehenna has confessed that he used a rite involving cork, wax, gum, and slime, whose power flowed from the fact that it was incomprehensible, vocalizing words polished by the ages like stones worn smooth by a stream. While the Serpentine Sorcerers quarrel ferociously amongst themselves about how to steal your magical essence, like a litter of horribly spoiled siblings, it will be essential for you to keep on proclaiming words of power fashioned by yourself from blood, and sweat, and tears, to distract them, confuse them, frustrate them, and bind them. Begin immediately, therefore, pronouncing those syllables of the Absolute Name you have discovered (or created), that it is permitted for one to say aloud, following the Precepts of Anxet'huzag Laguoh:

 

“Hear me now reciting and re-ordering the Eight Unutterable Expectorations!

Si-mivra ru-iel; E’tpiets yr’ui; Izté, izti; Tle-kihé, ki-mitlé;

LU: The sign of Lusave slain;

SA: The sign of the lord who was recreated as Sasali the teacher;

SE: The sign of the teacher who was recreated as Selehi the thief;

LUSASE – Let there be light!”

 

And as soon as you have done that, you will have to begin imagining what you desire to happen, despite the ceaseless bickering, the toxic complaining, and the explosive swearing assaulting your inner ear. As the turquoise phoenix sings a song that would make the best human voice sound raucous in comparison with it, you must strike the right doorjamb with the three well-deserved blows, and hit the left one with the three grievous slaps. Declare as follows:

 

“Ra-simiv el-rui; Ts’etpie iyr’u; Eizt, Iizt; He-tleki, le-kimit;

NU: The sign of Nuhuthi, the red soil;

E: The sign of Ehefi, melting without spoiling;

U: The sign of Urozi, the black fire;

I: The sign of Ithesi, his words flying;

NI: The sign of Nisefi, the eternal sea;

NUE U INI – All in one!”

 

Then, you are to put dried-out bread and moist cake on the doorstep and sprinkle the lintel with running water from the stream flowing from a fissure in the ground before the threshold, straight down to the Underworld. Say:

 

“Iv-rasim iel-ru; Ets’etpi uiIy’r; Teiz, tiiz; Ki-hetlé, it-lekim;

THU: The sign of Thuhuthi’s wrath;

LO: The sign of Lonu Vesavathi’s treachery;

THE: The sign of Thevenathu mourning;

FE: The sign of the thief destroyed, resurrected as Felesi the butcher;

THULO THEFE – Let creative darkness develop!”

 

Next, you are to carve holy symbols on the air with the black slate dagger. In the north and the south, write and delete the rwnen of soil and water to acknowledge your former bondage to progress, possession, and domination, and your promise to leave these behind. Above and below, put the signs of fire and wind to represent freedom from good and evil and to assert your right to fly back to your own World when you have completed all that you need to do at last. Shout out:

 

“Im-ivras u-ielr; Pi’etset ruiI’y; Ztei, ztii; Le-kihet, im-itlek;

ZE: The sign of Zevuthi Ruzasoha, the sensate light;

HA: The sign of Harethi Pafunethu, the knowing darkness;

THI: The sign of Thinithiri, the assassin;

FA: The sign of Falatharahi, the young saviour who opened the gate;

ZEHA THIFA – Let holy disorder rule!”

 

Concentrate whilst doing this on the fact that your strength is the power to accomplish things, and pertains to talent, skill, artistry, mastery over craft, and the authority of knowing. And at the same time remind yourself that you have given up trying to exercise the power over people and things that stems from conquering, compelling, ruling, and dominating. On the other hand, remain conscious that wind and fire should temper water and earth, so that you will not be tyrannized by the instinct to rein yourself in, nor by the stinking dregs of everything that is idle and listless in the psyche of the Thorlin. And so, you will be able to absorb inspiring rays of desire and go forward to fly to the stars, by delving down to the Underworld. Declaim to the four corners of the Realm of Hnelní, with the voice of a pyroclastic flow roaring authoritatively:

 

“As-imivr l-ruie; Et’piets iu’ry; Zíet, ziit; Et-lekih, Ek-imitl.

THA: The sign of Thavutha the Sun, that is always hunting;

HE: The sign of Helenela the Moon, that always escapes.

THAHE – May life live!

El-timik, eh-ikelt; Izti, ezti; Ir’uy st’eipté; le-iur ar-vimis.”

 

You will now be able to pass by the Seven Old Masters and go beyond them, and you will never again have to stand in their presence prattling in the Disconsolate Garden. But know this: Having consorted with them you will have been tainted by them and will never get rid of them entirely. They will always be in your mind, like pale fire from Ultima Thūlē, watching and chattering, interfering and reaching out to harass you, corrupt you, confuse you, trip you up, hurt you, or kill you, wherever you may be. Be that as it may, it will now be possible for you to stride over the threshold, and enter the Unbelievable Temple, and that you must do with alacrity. This demonic structure, where form is more important than content, is full of lethargy, unease, fear, and dread, and reflects and imitates the life of a human being, dripping with heart-breaking beauty. But here there is also available joy, excitement, pleasure,  jubilation, glee, and an extreme sense of satisfaction. It is woven from the heresies of dead cults, from lies springing from the golden compass, from Heladic blessings, Etruscan curses, and Sintic riddles, from the wounds caused by rusty daggers to every oblation on every sacrificial altar, from graffiti painted on the walls of death-factories throughout the history of the Two Worlds, and from the most passionate, and tender, and wild love-songs ever heard.

 

Press on then, through the ancient portico which has lost the thick door with its colossal hinges and rusty iron-work, whose masonry is stained dark green, and which has lumps of moss sprouting from the numerous cracks. Hurry straight down to the Temple’s dilapidated cellar. You will find yourself in a multi-level room built by the Crazed Divinities that is older than the Thorlin race itself, and older than the Eyrth and the Sun, and full of irregular angles. And here you will create a magical portal and with your mental powers cause to be excavated a corkscrewing path in which there is a spiral staircase of osmium, leading to the Mental Maze which contains the future, and the past, and doors to all the stars, both near and very distant, and consists of chambers connected by paths as far as the eye can see (if one could get a view of the whole thing, of course!). Having descended the countless stairs deeper and deeper, you will reach at last an eight-sided room of basalt, or limestone, or marble, damp and cold.

 

In the walls of the first octagonal cell there will be eight doors. Seven open onto paths that eventually come back to the same place, and one leads on to an identical room – if you can but follow it straight, without changing direction or getting lost by opening the portholes and sliding down the passages that keep on appearing and disappearing all around. From this new location eight other paths again branch out and the same thing occurs over and over. In any one of these chambers, if you say the correct word, or sing the most suitable tune, the room will immediately be transformed as if you had been transported elsewhere. For example, you can go to an immense hall, bright and airy, papered with Darotha Cards that declare the truths of ancient myths before bringing them alive; an otherworldly cave full of living feathers which will allow to experience whilst floating through them alternate dimensions where light is music, and logic, kisses; a glade containing shining evergreen trees that are extremely talkative and will recite your all virtues and faults and promise to multiply the former and cure the latter. And maybe you will find an utterly flat and scorched wasteland, the mother of all mirages, where various sounds echo eternally in every one of the All-World’s languages, as clear as a bell: the voice of every woman who has ever howled in defiance while refusing to submit, the yowl of every child who has ever cried in anguish, and the querulous words of every man who has ever groused about the hellish unfairness of his situation.

 

But take care, brave traveller! Here, cause and effect are ruled by inhuman accidents and cruel coincidences. You will find that the corridors fork wildly, the lanes twisting back and forth, up and down through a three-dimensional maze like a rhizome. A large number of the long lanes do not go anywhere, or will bring you back to the same place after millennia of frantic wandering. Moreover, it is likely that the connections between the parts of the Labyrinth, the chambers and the paths, will be changing all the time, too. So, it will be possible to hike, and explore, and crawl eternally, without ever returning to the starting-spot. It will be imperative for you, whilst reading the images of the unknown constellations like rwnen to direct you, to set down a magical trail so that you can follow it back later, rather than getting lost and being forced to fumble about for ever, getting weaker and weaker, wrapped in a gossamer nightmare.

 

It will be essential for you to perform the Key of Tholononu for summoning the Tutelary Spirits of the Abyss that will lead, sustain, and protect you on the journey in the Labyrinth, creating gates and opening doors, building bridges and demolishing walls, preserving your psychic body and preventing your personality from being disintegrated in a trillion splinters. But go at it carefully! You will be using the Eight Most Barbarous Words of the Profane Nations! In order to call the Spirits and command them, you are to write the symbols starting at the top left, and work down to the bottom right. Then, whilst pronouncing the names, make the Penetrating Sign and imagine the attributes at the same time [1].

 

– Ahaletha! In the north, lathafahe – Rev-zilé, spirit of the air, wearing purple;

– Hvelatha! In the north-east, faherapi – Vel-rihí, spirit of wood, wearing green;

– Hewehya! In the east, heripilo – Ulo-lilé, protector of the soil, wearing brown;

– Nahlutha! In the south-east, piloihu – Luh-thihí, spirit of stone, wearing grey;

– Ayontha! In the south, lohohuu – Hal-vilé – soul of the waters, wearing blue;

– Hethula! In the south-west, huulini – Lan-hihí, spirit of metal, wearing silver;

– Eyehé! In the west, upenila – Niha-hilé, the living fire, wearing red;

– Leolaní! In the north-west, nilasafa – Nar-vihí, the soul of crystal, wearing white.

 

Whilst touching the third eye in the middle of your forehead with your dominant hand, say [2]: “u-thuhula na-hetha” to represent service; whilst touching your heart, say: “haluheh-ril, halutheth-ril “ to show duty; and whilst touching your thigh, say: “ín-ena ana-loela” to express a sense of honour.

 

It is certain that there are numerous adventurers over the centuries who, like the proud and foolhardy Zhlugh-uzhu, have failed to do this sufficiently well, even whilst hoping against hope to penetrate as far as the fabled Pyramid of Time in the Labyrinth’s heart, containing in the sole seven-sided chamber the smallest, illustrated books, full of all-powerful magic. Here, caught up and lost in a wordy labyrinth of their own devising will be incompetent experts, cruel virtuosi, vengeful cranks, crazed bigots, rabid zealots, and rapacious autocrats. Their life is like a series of footnotes to some prodigious, unfinished, confounding novel. And these lost Sorcerers, absorbed into the spectral material of the place and transformed into hateful, sly entities, will be remarkably keen to communicate with you, and then they will soft-soap you, and praise you to the heavens, and discourse with you on abstruse sophological topics of all kinds. You should be prepared to listen to them and interact with them, to play games and explore, to discover information and exchange secrets. But keep an eagle eye on these psychic vampires who will try at the least excuse to deceive you, to mislead you, and to catch you out, so they can steal your magical power in an instant if they get half a chance. And then they will suck out your life-force and compel your spirit to spend eternity complaining, and quarrelling, and mourning with them, hating every moment of your endless, aimless life. At the same time, your body will be turned into a withered, mindless husk and hurled away, falling head-over-heels back to the Eyrth to stumble towards an ignominious death.

 

This is only a choice selection of the mysteries, the wonders, the pleasures, and the perils awaiting you in the Realm of the Imagination. You should ensure therefore, before starting out on the journey that you have immersed yourself in as much ancient lore as it is possible for you to digest, from every culture, regarding this Other World. You will have to work with all your strength to prepare in mind, spirit, and body. And take care that you have more than enough defensive charms and apotropaic amulets at hand all the time, like those described in the Red Book of Rust and Blood, and that you are willing to use them to drive the cruel persecutors away without delay when needs be.

 

Here is the Teaching of Nam-fo. The phenomena of the Endless Labyrinth of Astherní are steered by rules which appear synthetic, unnatural, and arbitrary from our viewpoint, but which are self-consistent and totally suited to the place. Here, a constant process of impromptu creativity is always at work on the hotchpotch of inconsistent ideas whirling about there, giving birth to numberless forms of hybrid bogey and their ever-evolving inter-relationships, loyalties, and feuds. In the Imaginary Maze, nothing is in the past, nothing is consumed, it is not possible to forget anything, and change is the only appropriate response to events. Only the journey itself without a compass, along the paths full of blind and mute giants, mechanical dragons, and sighted singing trees, where the signposts point at random, is real. Astoundingly, in this place it is simply necessary for one to concentrate the appropriate energy, and voice one’s desires suitably, and they will be satisfied unconditionally on the spot. But remember also the Laws of Effective Evolution: Even the dream-become-flesh cannot be more real that that which already exists; destruction is only another, inseparable aspect of creating; the most beautiful music is the sound of joyous pain to be heard in the churning of the primal waters; and the symbolic enchantment always tends to spread and infect reality: the stronger the magic, the worse the contamination.

 

Learn this, then, if you wish to survive and flourish in the Land of Make-Believe. Once you commit to the Great Work, and begin to ensorcell, setting out on your imaginary journey across the Sea of Stharanathé, to the Realm of Hnelní, and then through the City of Zlahnenthí, and into the Labyrinth of Astherní, as if you were walking through some particular landscape using the map of a different place, you will become very serious regarding the eternal game you will be playing only to extend the fun. Magic-making is a game of constant re-treading and re-working, although the length of the irregular circuits is different every time. You will have to be ready to do the endless work of weaving and embroidering the rich material of your personal World, which should be flexible enough to absorb every unexpected change. Labouring to warp the intractable substance of reality and mould the flimsy form of desire will be a task hard enough to completely bewilder you; it is the most difficult thing of all one can try to do, since the functioning of the All-World is but an endless game of chance, and there is no certainty at all that you will succeed. Like a dreamer, you will not be able to see your way clearly apart from by moonlight, and you will be punished by having to awake before the rest of the World. And you will realize then that you must continue playing until the last night of existence when the last creature still living spends the last of its strength to extinguish the All-World’s lights, so that the cycle can begin once again, perhaps – no-one knows for definite.

 

As you descend further and further into the Imaginary Realm, and plunge deeper and deeper into the Labyrinth, researching, observing, rummaging, uncovering, stealing, and learning, your magical power will grow. Whilst beguiling here, an imaginary future will catch up with, overtake, and take the place of the present and the future. It will appear that time in the World outside the magic circle is slowing down (or that time in the Imaginary Realm is speeding up), as your thoughts become increasingly concrete. Take care, however, as the flow of time can be irregular and fickle here, and no timepiece, nor watch, nor hour-glass ever keeps time, or perhaps they reflect the constant changes in the length and timing of events, and in the seasons. As a result, you will find yourself living alternate lives on terrible, far-distant planets, always trying to grow and develop your abilities, and gaining experience, knowledge, and skills, often at the expense of substantial suffering and tremendous pain. You will yearn for stability but will have to delight in the short-lived, and organize life through a dance of masks as the “now” moves and changes around you. Be prepared, therefore, lest you fail to cope and perish before your time!

 

Your creations can be of enormous help in your effort to find explanations and treasures, if you succeed in keeping them under strict discipline. Some will appear from the soil, some from the air, and others from the water, while others again will incorporate without being called wherever you are. By interacting with them you will become equal to them, constantly moving and assuming every form and aspect, like a liquid taking the shape and colour of the glass. And then they shall give you information, and advice, and secrets, and you shall reward them also. Remember that it will be essential for you to be exquisitely careful when calling on imaginary entities to appear, your body becoming a fluid to connect with flux of the All-World’s energy, and the ever-changing river ebbing and flowing through you, showing you to be different every time. After all, it is one thing to understand the definition of the word “unicorn” in Ramofo Volunkonu's Bestiary, but who will recognize one if he were to meet it in the flesh? Communicating with the spectral beings can make you forget who you are. You will have to cleave to the root of your self-image even as you melt and re-form.

 

Here is an example of what you could come across in the Mental Labyrinth. Hwashpé’s Essay deals with prognostication using razors, summoning with conch shells, and binding in rare gems. It teaches how to call on the race of the Therosimith who live like otherworldly moths in the eight inverted towers in that part of the Treacherous Maze corresponding to the guts of our Sweet, Sad Eyrth. They use exotic crystals to broadcast their thoughts and interfere with us, the Thorlin, so that their songs, their prayers, and their curses, which are part of the Planet like the atmosphere, get woven into our language itself without the majority knowing. Ruling over them is Princess Sarethí Oyr and Prince Gahochw Ewh, the Moon-struck Wasps, who foresee the future in the baking darkness with their compound eyes like someone up a ladder can see further than those standing on the ground.

 

Although they, with their amber skin and shiny black hair, will never be seen on the face of the Eyrth in the afternoon sun, they beckon many to visit the Dome of Disconsolate Isolation, promising the gift of prophecy. And most tempting are they, indeed. After all, every fool can see the future’s myriad possibilities. But they will not usually be able to interpret what is really going to happen, nor differentiate between this and the sea of other perceptions. Needless to say: time stains pure, historical facts, and it is hard to escape from the past’s dark bridle. Take care, for the Dotty Duo will play with you, deceiving, telling lies, and using, before throwing you away. The deceptive vulpines in their treacherous masks, who can distort perception as pliably as putting a right-hand glove on the left hand, will tempt you with their box of wonders. But once you caress one of them, they will both turn on you, squirt stinking liquid in your face, and disappear in a cloud of rust-coloured fur, giggling and leaving only false tears behind, with you frozen to the spot forever. But if you manage to spend endless black minutes in their presence, the sands of oblivion blinding you, without once staring at their dreadfully beautiful faces, you will learn the secret of the art of “níhasahí,” becoming an Arch-Enchanter. And then, by concentrating on particular monosyllables without enunciating them when you recite your chants, you will be able to use the spectral vibrations to enhance the magic a thousand-fold at least, and so charm every plant, beast, man, and force with your most potent words.

 

Now, understand this. Whilst striding through some corridor or other in the ancient, exhausted maze, it is highly possible that you will suddenly become conscious, every now and then, of an oppressive pressure and a sense of enormity full of death and corruption, like a gargantuan spider stalking you. That will be the Old Masters following you, perhaps in the form of a light column of smoke, which will become a shapeless grey cloud, seething and snorting, threatening to grow at last to be a dark black ectoplasmic monster billowing to engulf you. They will cause entities to spring from your subconscious which will try to take advantage of the flux of creative energy swirling about you so wondrously. They will bring a horde of images before your eyes to try and bemuse you and convince you that the pleasure of the Eyrth are the tortures of the Bottomless Pit, distorted in Krondí’s magic mirror, or vice-versa. And they will whisper and tempt you to use your magic to change the All-World illicitly, by abolishing ideas such as pain and suffering for ever, for instance, promising that thus you will also rid the Eyrth of every destructive thing, such as disaster, massacre, conflagration, war, and epidemic, claiming that these things are basically the same as each other. Be aware, however, that by doing anything of the sort you would be lighting a fuse there and then, that would explode the World sooner or later – or cause it to freeze in a sea of hatred, perhaps.

 

But take heart! All is not over for you, despite that. Tighten, therefore, the thorny bracelet on your wrist to remind yourself of your strength and your integrity. You should shout the ancient Triple Charm to az-Zndakí, Rēx Sōlus and Lord of the Wilderness: “With pepper I confound you; with water, I frustrate you; with lead, I stop you,” whilst pointing at the appropriate objects with your small magic wand. Only at this time will you be allowed to draw the proscribed Yellow Sign instinctively with your left hand, whilst summoning the Shmamshu:

 

“Come, Shmamshu, come Sananathulu, those fiercest warriors! Come in the name of su-Thalaha who is servant of the Masters and their Master also. Come Vlizkethu Felisehethire, the Innumerable Energetic Idols, whose magnificent names have been forgotten for so long! Come Getua, Gohdafuig, Kalphafuig, Mamohfig, Owghownus, Wahllaf and Zelutafuig! Come you who have been wounded so grievously by the oppressive forces, and are one-armed, one-eyed, and one-legged, but have become more powerful than ever. Come Gbik, Mannapagfha, Mílmeg and Oruggrorino! Stop fighting against Nothotho, the Bright-Star, the Tyrannical Eagle, who stole the true message of Nehulu, the Dream-Weaver, the Playful Hare, and brought death in its place! Come Anafelí, Ihelí, Nelithelí and Nethaloní! Come to set upon the worst enemies who desire and labour to destroy me, your faithful friend and supporter! Come to save me from the heinous talons of lu-Sule, the-Funuthi, le-Nepele, nu-Thunuhi, hu-Luthila, si-Lenethim and ne-Pelesi!”

 

Hearing this, they will be sure to come and aid you (if the "Penetrating Insights" of Lufham Tulixalo can be trusted). The members of the Contemptible Conclave and their legions of demons will be driven off, for a short while at least. But from this time onwards you will hear everywhere the roaring and snuffling, the gurgling and sucking of amb-Mbakré, Nvlkru, Ananahalaí, Zrênthí Vêydjrow, Hwkwbwkw, the Terror that Comes in the Night, its completely purple eyes shining ultraviolet. It will scrape its nails so hatefully against the walls of the Labyrinth, and reach out its sting-laced limbs to embrace you as it destroys you. You will have to keep on pronouncing the names and the charm constantly in your mind from then on to keep it away, even having returned to the Wilting World.

 

Here is how you are to behave and work in general, in order to survive your journey through the Labyrinth in the first place, not to mention nurture the least hope of succeeding in completing the Great Work. The true Warlock is inspired and moved like iron filings being drawn to a magnet. His mastery over the mysteries is not that he can penetrate into the heart of hidden secrets like a bull in a china-shop, but that he can see the veils covering them, whilst stopping himself from pulling them back to soon, or too fast, or too far. And this is Kresto-manshy’s Method regarding manipulating reality. You will have to work with might and main to discern the enigmas of the higher and lover spheres and how they are connected, so that you can steer the recalcitrant energies as if weaving a rope of sand using the contemptuous, two-faced wind. In the spectral piece of tangled cord you produce there will be an extraordinarily complex relationship between the size of the links, the degree of the knots, and the distance between isolated ligatures and those with loops. Through detailed mental consideration of this imagined chain, as you work it, untie it, and retie it in new configurations, you will cause tiny changes, often subtle and far away in space and time, which will, nevertheless, increase themselves to create an avalanche, eventually.

 

You must learn to read signs everywhere. You will have to be able to discover meanings in the wild mane of a young colt, in the lowing of a herd of mountain-cattle, in the countless bits of ash coming from a guttering fire, and in the various aspects beheld on the face of a dead man at his wake. You will then stare at snowfall, sunset, and scurrying beetles as if you were a holy statue watching them from an eternal perspective, your eyes embracing the images in a way that will contain elements of love, grief, tenderness, and horror. As a result, when you consider a vista, every object will appear unique and will represent an unspeakable concept uncorrupted by words to start with, becoming an endless source of wonder, and stimulating thoughts just as important as itself. You will begin to consider many ideas at the same time, and hold them in tension even when they clash with each other, to create a charm which continues to work impersonally and deliberately like a vegetable growing or planet revolving. And having succeeded in doing that, your goal will be to dream about the expected results in such fine detail and imagine them so thoroughly that you can coax them to come into existence by massaging the substance of reality. Despite the great temptation to do this, you much avoid creating things that are exactly the same as ones already existing in the World, as it is not possible for the World to contain two identical things at the same time, and either one or the other will have to disappear forthwith, or change in some unforeseen way, and of course no-one in the Two Worlds can say or govern what will happen then.

 

*           *           *           *           *           *           *           *

 

VII. A Charmed Life

 

Here are various metaphors to explicate how the Enchanter works. You will be like a craftsman building an extremely ingenious olfactory lighthouse smelling of pomegranate, honey-dew, eucalyptus, citrus, wet soil, papaya, pine, burnt sugar, and ginger biscuits, to attract the spirits of dead insects, reanimate them, and record the memories swarming with vexed intelligence. And then they will fly off to change the World by beating their wings and creating tiny vibrations that will spread to fill the All-World. Or, you, the Magus, should be like an author or scriptwriter, telling a story to investigate unknown territory whilst bridging between half-knowing and knowing, like a spider flinging out gossamer threads in the hope it will land safely. You will then experience a dream within a dream, until you dream the All-World, containing multitudinous Alternate Worlds. Or, imagine you are a mariner, sailing a ship carrying a cargo of priceless black rocks, eternally living fire, or the World’s dreams in a sphere of green hornblende wrapped in a layer of tungsten, who uses the might of the wind and the sea to bring far things closer. Or a soldier-of-fortune belonging to a motley crew on a flying bed, stealthily attacking a nightmarish army of rabid werewolves, to try and save a hateful gang of stroppy old-folk, foul-mouthed children, and stupidly obstinate adults who refuse to trust you.

 

Despite all the hue and cry thundering around you, it will be so exceptionally important to learn to play with paradoxical frivolity, even during the gravest moments. And then you will develop to be an eminent actor, director, or producer (or all three, perhaps!), who reads between the lines of life’s drama, actively and critically, but constructively, whilst tickling the black waters and causing appropriate changes. The most successful Enchanter realizes that one must break on purpose some of the elements in one’s manufactured reality, release the shards, and greet the shadows that form as a result, so that one can acknowledge them and master them, turning demons into angels through discipline and constant battling. He will then succeed in discovering the alchemical elixir for changing words to substance, and thoughts to matter, fashioning a rich, and beautiful, and complex texture brimming with pain, and sadness, and joy, representing every aspect of existence.

 

And so will the actions of the Mage add to the history of the All-World, his artistry aiming at the pure form of music, uniting songs about time and space, the sea and the night, so that he will change how one reads and interprets the acts of every other Sorcerer, in the past and in the future. The supreme aim of the Wizard will be to cast such a powerful spell over himself that he believes that his imagined spectres are substantial elements of reality, written in the language of form, feeling, and meaning, using the gravity of rainbows, directed by demonic desire-engines. He will not be able to tell the difference between remembering and dreaming whilst animating his hopes. And then they shall become firm, visible, and perceptible, so that no single illogical fissure will cause them to fail to fill all of space or influence every potential future while he casts his spells.

 

Balance is crucial, of course, as discussed in Voguvohué’s “Principles of Controlling Chaotic Development.” You must acknowledge it and sense it in the battle between harmonious but barren tranquillity, and the fertile but discordant tempest. It will be too easy to lose yourself in the disordered work of binding and enchanting, full of gadgets and stratagems, so complex and surreptitious. Much harder will be to release the intricate knot of words in your heart, so that they fall easily from your lips. On the one hand, you will be the unbridled artist who seizes the opportunity to play with a wide range of ingenious ideas whenever possible. But it will also be necessary to develop a sensible and logical side to delve into the details and give the wild concepts a firm foundation, so that the different elements fit together to form a suitable whole.

 

It will be essential for you to understand on the one hand that changing a single insignificant detail in the past could mean cancelling all of its effects from then on, creating a new reality. Then, maybe, you would be like a judge who has been forced by the law to sentence someone to death, but who later discovers having spoken that he himself is the one who is to perish. Every time you act, the action will bind you to the results, and make you perform over and over. You should realize too that anything you use in your spells – faces, words, compasses, slogans – can be seeds that will create a crazy hell if you do not manage to put them out of your mind once your working has finished. Guard against striving to create prodigal juxtapositions, since this is a task which will leave you drowning in a sea of the most unpleasant thoughts, believing in your heart that in outdoing yourself you have spent all your strength for nought, and that the utter destruction will surely follow.

 

If you are extremely successful in the Great Game, you will penetrate some particular areas in the Labyrinth that cannot be described in the words of any language existing on our World, nor represented with images nor symbols, although maybe the choir containing every atom in the visible All-World singing Tefnuth’s song, so mournfully melodious, could give a taste of how you will feel. You will then have gained “profane illumination,” or a flash of insight into an ineffable reality where every mundane thing exists in the form of immediate, exquisite particulars. Here you will fight to think clearly, for you will not be able to forget differences, nor ignore small inconsistencies, nor generalize. But, if you exercise strict control, so that the embodiment of your thoughts leaves a concrete impression on the World, you will feel a star burning on your forehead. When you come to at last you will realize that you have brought new powers with you.

 

You will first develop, as a result of your journey, the ability to affect apparently unimportant things of all kinds like the cry of a bird, the tint of dust and blood, and the half-dreams that come with the dawn. Next will come the power of mischievous charms to change form, deceive, and play tricks. And finally, perhaps, you will gain the mystic strength to mould the structure of reality. You will discover then that you are made of time, that you are the unstoppable river that sweeps everything away, and that you are the fire that will destroy the World’s wealth so quickly and so completely. You shall then be the fiercest tiger with white-hot asbestos flesh, its flank scarred with scourge-marks it got before time began, which will devour every living thing. And once you have found these talents it will become possible for you to transform yourself , change sex and personality, promote your physical body to be a “super-body” which exists in the Two Worlds simultaneously, choose the time and fashion of your departure from the Physical World, as well as change worthless minerals into radioactive isotopes, and shit into Black Gold. Will you still remain a member of the Thorlin race, if you can perform such miracles? Let me tell you this: This is an extremely important matter for you to decide.

 

On the one hand, ask yourself: Would you desire always to stay the same, even if you did not know what would happen to you in the future? But, on the other hand: How would you respond to transforming without being able to control exactly how you would change in the fullness of time? Here I am, drawing your attention to the wisdom of the ages, and here, not for the first time, I am speaking with my tongue firmly in my cheek! When you let go of who you are, you will begin to be what you could be, although this will involve feeling love and concern, lack of patience and bliss, despair and joy, hope and melancholy, in quick succession. Look inside yourself, therefore, without comparing yourself with anyone. Then discover who you are. Fight every instant of your magical life to create yourself afresh whilst remaining true to your essence, whatever that may be, as long as that is possible in the slightest. But accept at the same time that you should be ready to change, and be willing to do that, whenever it is necessary, according to the unflinching demands of the circumstances, and because of the transformative practice of your magic.

 

Know this also: You are not a divinity, but a mortal walking a tightrope over an infernal abyss. Do not mistake your aspirations for your will whist acting. The fundamental Rule of the Great Work is to discover, and refine, and purify your desire first, and then train and discipline your will without respite in order to satisfy it. Then, take care! So strong is the relation and the link established by a powerful Mage between imagination and reality. You will have to work flat out whilst casting spells in the Imaginary Realm to steer the corresponding events in our World. And if you seek to make enchantment directly in the Foolish Eyrth without establishing a firm link with the Realm of Hnelní to channel the psychic energy in the gigantic reservoir there, you will squander your own life-force. Scarcely will you be able to control the outcomes on the Shivering Eyrth. And apart from that, you will change the Mental Realm in unforeseen ways, so that you will meet with sweeping and problematic changes when you return.

 

Here is another important warning. You must be incredibly careful if you meddle with history and mythology, so that you will be able to remain patient, thorough, and honest whilst describing the World, as things constantly change and ideas swim around you, rather than becoming a self-obsessed chronicler in whom no-one at all can trust. And you must avoid putting yourself into the story lest you get stuck in it, reciting the same thing over and over in a closed loop, changing nothing but the intonation and the metaphors time and again. More often, however, in the case of an unskilled Enchanter, he will create weak, withered things, or ones that are too fragile and short-lived, so that his transient images disappear like smoke, stealing a portion of his strength from him every time. And even worse, if he is not sufficiently powerful, or fails to imagine clearly enough, he will summon and release beings of the wrong shape or size, or things that appear unsuitable, broken, and terrifying, which will escape from him and go on to stalk about sowing seeds of trouble and causing bother. Furthermore, if you were to fail terribly – may the Old Masters preserve us – the unsuccessful effort would permanently debilitate you and weaken you, even unto death, perhaps! Do not allow this to happen, therefore!

 

If you are mighty but lacking in control over yourself or the things you have created, the dangerous currents will change direction, and the neutral whirlwinds usually governed by chance arrive, quickly, and without a word of warning. And then, in a change of fate that will feel sickeningly like suitable revenge or well-deserved punishment, you, the twin hunter who has been stalking the prey like a shadow, will become your own quarry. It will be as if you have been transported along the Southern Road that extends to the North, down to the granite depths below the Castle of Gnilikhis, the Midnight Mansion, home to so many torture-chambers. And there, in a cage with a voracious monster, you will ask eternally without response: Am I the creature’s dream, or is it mine? If such a thing happens, even the best person, the most kind and demure, although he be educated, intelligent, and shrewd, will stop speaking like a human being any longer. And then he will rave in a metallic, nasal, staccato voice, making sudden motions like a puppet, his eyes staring, and the originality of his expectorations close to mental instability. He will be like someone possessed by an uncontrollable efflux of words full of sparkling but grotesque expressions, like a crazy machine driven by a devil.

 

I want to tell you now about the foundational irony of magic. The more you desire to succeed and win a prize, the more you will tend to fail. It will be essential for you to give up hoping to work with might and main to cause the All-World to bend to your will. Instead, you should toil to influence it lovingly to make it sing the most entrancing music, whilst accepting that you will not of necessity change anything fundamental, perhaps. Do not forget how easy it is to fail, with every imaginary tune and mental image disappearing like the shadow of a dream as you reach the end of the journey leaving only garbled and disconnected words to try to capture and describe your best creations. You will have to embrace your essential shortcomings, admitting the harrowing fact that you will never be able to sense nor represent reality perfectly, and rejoicing while lamenting your vast ignorance. But then again, you should console yourself with the fact that he who believes he knows everything is the most deluded, since in his pride and rashness he will make so many terrible mistakes. It will be compulsory for you to work despite yourself, and against your expectations and your hopes, then, not committing to any one particular manufactured story, and being ready to consider multiple theories and welcome new ontological possibilities. And then you will know for sure that you are adding artfully to the contents of the All-World through every act, even if you do not see how.

 

In a cosmos too big to understand, existence can feel like a holistic satire, a grotesquely realist fantasy which will never be resolved, full of attacks, black humour, circularity, desire to reform, digression, enquiry, exaggeration, informality, judgement, laughter, mockery, pessimism, shock, showing-off, slippery moral standards, stasis, play, regression, and timeless topicality {Rattle-Bag Rhapsody}. As you accomplish your transgressive acts, you will tend to experience excessive worry regarding the connection and the boundaries between art and life, the real and the imagined, fantastic invention and the enchantment of madness. You will fear being abandoned in a maze of argument and counter-argument, where information circulates, and ideas are repeated without lighting a spark of inspiration to illumine new paths. It will therefore not be a surprise if you develop epistemological scepticism regarding attempts to manufacture all-embracing knowledge-systems, motivated by personal insight into the distortions that occur through representation, as well as hatred of every one of the social institutions. Your life as an outsider will be a sporadically-disconnected narrative, probably, characterized by conflict between innocence and guile, sacrifice and self-defence, vivacity and weakness, altruism and selfishness. But I tell you: There is a majestic quality to the ancient fate of someone trekking through a ravaged terrain full of ruin and despair. The unruly truths of living will overcome the manufactured linearity of history, playful language will unseat the stability of representation, and the physical nature of the obstreperous Thorlin will overthrow society’s impersonal mechanistic systems in the end.

 

Let this be noted, now: It is the dead man and the Magus who can recombine the pages of the Book of Life according to his will, in a way that no living person can do except in dream. But a dead man cannot travel back over the Sea of Stharanathé separating the imaginary land of Hrevkw from the Eyrth to tell the story. You will fight to gain direct experience, die, and be reborn, only to keep on living, meditate, dream, and die once again. You will be a lonely wanderer, but full of strength and madness, carrying the seeds of death, possessed by the sound of ancient mourning, so loud and so pure, so deep and so strong, saying nameless things repetitiously but firmly. Those playing the part of the Enchanter will come to the fore for an instant in eternity at the appropriate time to fulfil a particular purpose. And although some amongst these Magi will be innocent, and others guilty, regarding that which they are accused of, the liars, the deceivers, the fools, and the rogues who rule society will always need to kill them, sooner or later, to take their own sins away. So even if you succeed in stimulating transformation, you will have to become silent before reaching the ultimate end of the tale, so that yet another again can take the story over, and begin to recite once more whilst weaving the allurement – “Long, long ago, on some World very far from here, there lived folk not all that different from us, and amongst them were Wise Women and Big Men who devoted themselves to practices such as science, or poetry, or mentalism, or music, which would be considered as strange and powerful magic on other Planets.”

 

Now, during your time in the Unreal Labyrinth you will see so many vistas, experience so many mind-bending wonders, and travel a considerable number of the paths that appear there. But despite that there will be many corners that remain unexplored, and doors unopened, even after lifetimes of adventuring. You should bear this on mind, therefore, after wandering in remote and terrifying places, amongst endless purple sand-dunes, volcanoes red-hot with the lava of sin, or peaks white with the freezing snow of loss, where so many things will be said, so many secrets revealed, and so many difficult but sublime feats accomplished. Death is the final, necessary boundary to life, giving it a sumptuous texture, and a sense of lucidity, grace, and significance. The true fate of the Warlock or the Witch will not be to be reborn in glory, but to give rise to magical children, somehow or other, to raise them, cherish them, and nourish them, and in the end, to set them free. He – or she – will not be the tasty pomegranate, but the fruitful pomegranate tree.

 

Although you, the true Wizard, will not see it at the time, whilst occasionally managing to perform miracles and failing bravely, more often than not, but – before dying at last – you will realize that you have drawn a perfect picture of your own life through your magical practices, although there was no sure way to predict its shape beforehand. At last, you shall meet Hthohla in the flesh (in your flesh, that is), with him humming romantic tunes whilst waiting to collect you and embrace you. And then, the Ancient One shall start to chide you for being so timid, as Xneche who spins asks, “Have you come so far and no further?” – and Nathogug who measures, enquires, “Have you lived at all?” – and Afhekeg who cuts, laughs, “Are you ready to jump?” You will be stripped naked, since one must leave behind honours and appointments, capabilities and achievements, robes and crowns, wealth and treasures, trophies and statues, long hair and rosy cheeks, muscles and vitality, name and renown, when one departs this sphere of existence. I hope that at this time you will be able to maintain complete possession of yourself, so you do not become mortally terrified, going cold and hot, sweating buckets before turning dry as a bone, and feeling sick as a parrot, overcome by a suffocating sense of déjà-vu. May you not die of fear in the scrawny arms of the Grim Reaper: how embarrassing that would be! You should remind yourself then that it is you who have always been carrying death inside you, but have overcome it, by choosing to grasp the nettle and dance with danger at every opportunity without wanting to escape, and leaping into the boiling cauldron afresh each day. And take heart! I have learned that there are bounds to the might of every deceitful divinity, that it is safe to doubt, that it is better to laugh from the belly that prove a million theorems [3]. And although playing with the magical power of images can be so destructive, it is also so creative. At last, you shall celebrate being multiform, sliding from your skin as smoothly as a subtle serpent.

 

Listen to me now, as I share Aimílios Tromára’s acid insight. Perhaps there is not any power at all in ancient names, magic words, odd gestures, or the spells themselves any longer. However, it is completely true that the magical performances used to work in the old days, even if they have by now become a repugnant spectacle used most often to strengthen the influence of the worldly powers with their domineering ambitions. And no-one can deny that sound and pattern, image and vibration exist. Indubitably there is some ancient, dormant strength in all these habits and tricks that has survived over the centuries, waiting for a touch from a sensitive practitioner with a strong but tender hand, and a melodious but impassioned voice. I know from experience how mighty is the physical act of naming and singing, drawing pictures and chanting. And even horror films and soppy romances, televisual broadcasts, soap-operas, musicals, tall tales, and garish comics play a part in influencing people by fair means of foul – as well as the most sublime modern oratorios by one woman composer or another. Get to it then, and create, love, compose, sing! Do not ever give up playing! But remember – Hrevkw is the Land of Hthohla and there, somewhere, wherever it may be, the journey of your Eyrthly life will come to an end. Before some new myth begins, which will sweep you away once again (probably) – of course!

 

*             *             *             *             *             *             *             *

 

[1] To dismiss the Tutelary Spirits and cleanse the sacred space after your performance, you should use Tholononu’s Key in the reverse order, beginning in the north and turning anticlockwise. You are to omit the Penetrating Sign and make the Sign of Silence after pronouncing each name. — G.Ll.

 

[2] The phrases mean: “The master who serves – both demolishing and building – is honoured in the people.” — P.M.

 

[3]  “Miscēns ūtile dulcī” – “mixing the useful with the pleasant” – in the words of the odious bard Rehaxo. — P.M.

 

O “Lleisiau” gan y Chwaer Xerndru Volxndí

 

VI. Y Labyrinth Afreal

 

Rwy’n troi yn ôl yn awr at fy cyfarwyddiadau cyffredinol ynghylch sut i barhau. Wedi pasio heibio i’r Saith Hen Feistr, dianc rhag eu crafangau, bydd yn rhaid i chwi ddyfeisio rhyw seremoni wrthun yn fyrfyfyr i’w pherfformio ym mynedfa’r Tŵr Anesboniadwy. Trwy ganu, byddwch yn swyno gwarchodwyr y maes braen a gwneuthur iddynt fynd i gysgu cyn ichwi gael eich gyrru o’ch cof gan y creadur amryffurf yn rhegi a rhwygo wrth eich gwasgu, neu eich tynnu’n ddarnau gan yr ufferngwn ffyrnig, ac wedyn gallwch dreiddio i’r Labyrinth. Yma, mae’r pridd yn fras gan esgyrn y rhai na allent lafarganu’n ddigon da! Mae’r Brawd Xehenna wedi cyfaddef iddo ddefnyddio defod yn cynnwys corc, cwyr, gwm, a llys, a’i nerth yn tarddu o’r ffaith ei bod yn annirnadwy, gan lefaru geiriau wedi’u caboli gan yr oesoedd megis cerrig wedi’u treulio’n llyfn gan nant. Wrth i’r Swynwyr Sarffaidd gecran â’i hun yn ffyrnig dros sut i ddwyn eich hanfod hudol, fel torraid o chwiorydd a brodyr wedi’u mwytho’n ofnadwy, bydd yn angenrheidiol ichwi ddal i ddatgan geiriau pŵer a luniwyd gennych o waed, a chwys, a dagrau, i fynd â’u meddwl, eu drysu, eu rhwystro, a’u rhwymo. Dechreuwch yn syth, felly, ynganu’r sillafau hynny o’r Enw Absoliwt a ddarganfuost (neu, a greasoch), y caniateir i ddyn eu dywed yn uchel, gan ddilyn Cynghorion Anxet'huzag Laguoh:

 

“Clywch chwi fi nawr yn adrodd ac aildrefnu’r Wyth Ebychiad Annywedadwy!

Si-mivra ru-iel; E’tpiets yr’ui; Izté, izti; Tle-kihé, ki-mitlé;

LU: Arwydd Lusave wedi’i ladd;

SA: Arwydd yr arglwydd a ailgrëwyd fel Sasali yr athro;

SE: Arwydd yr athro a ailgrëwyd fel Selehi y lleidr;

LUSASE – Boed goleuni!”

 

A chyda eich bod yn gwneuthur hynny, bydd yn rhaid i chwi ddechrau dychmygu’r hyn y dymunwch iddo ddigwydd, er gwaetha’r ffraeo diddarfod, y cwyno gwenwynig, a’r rhegi ffrwydrol yn ymosod ar eich clust fewnol. Wrth i’r tri ffenics glasfaen ganu cân y byddai’r llais dynol gorau’n swnio’n aflafar o’i gymharu â hi, bydd yn rhaid i chwi fwrw’r cilbost dde gyda’r tri ergyd haeddiannol, a churo’r un chwith gyda’r tair palfod anfad. Datganwch fel a ganlyn:

 

“Ra-simiv el-rui; Ts’etpie iyr’u; Eizt, Iizt; He-tleki, le-kimit;

NU: Arwydd Nuhuthi, y pridd coch;

E: Arwydd Ehefi, yn toddi heb ei difetha;

U: Arwydd Urozi, y tân du;

I: Arwydd Ithesi, a’i eiriau’n hedfan;

NI: Arwydd Nisefi, y môr tragwyddol;

NUE U INI – Popeth mewn un! “

 

Wedyn, byddwch i roi bara cras a chacen laith ar y rhiniog a thaenu’r lintel â dŵr rhedegog o’r nant yn llifo o hollt yn y ddaear o flaen y trothwy, yn syth i lawr i’r Isfyd. Dywedwch:

 

“Iv-rasim iel-ru; Ets’etpi uiIy’r; Teiz, tiiz; Ki-hetlé, it-lekim;

THU: Arwydd llid Thuhuthi;

LO: Arwydd brad Lonu Vesavathi;

THE: Arwydd Thevenathu yn galaru;

FE: Arwydd y lleidr a ddinistriwyd wedi ailgyfodi fel Felesi y bwtsier;

THULO THEFE – Datblyged tywyllwch creadigol!”

 

Nesaf, byddwch i gerfio symbolau sanctaidd ar yr awyr â’r dagr callestr du. I’r gogledd a’r de, ysgrifennwch a dileu rwnau pridd a dŵr i gydnabod eich caethwasanaeth flaenorol i gynnydd, meddu, a gormesu, a’ch adduned i adael y rhain yn eich ôl. Uchod ac isod, rhowch arwyddion tân a gwynt i gynrychioli rhyddid rhag da a drwg ac i orfodi eich hawl i hedfan yn ôl i’ch Byd eich hun pan fyddwch wedi cwblhau’r hyn oll y mae arnoch angen ei wneud o’r diwedd. Bloeddiwch:

 

“Im-ivras u-ielr; Pi’etset ruiI’y; Ztei, ztii; Le-kihet, im-itlek;

ZE: Arwydd Zevuthi Ruzasoha, y golau a deimla;

HA: Arwydd Harethi Pafunethu, y tywyllwch a ŵyr;

THI: Arwydd Thinithiri, y lleiddiad;

FA: Arwydd Falatharahi, y gwaredwr ifanc a agorodd y pyrth;

ZEHA THIFA – Rheoled anrhefn santaidd!”

 

Canolbwyntiwch wrth wneuthur hyn ar y ffaith mai eich nerth chwi yw’r pŵer i gyflawni pethau, yn ymwneuthur â dawn, medr, celfyddyd, meistrolaeth ar grefft, ac awdurdod gwybod. Ac ar yr un pryd eich atgoffwch eich hun eich bod chwi wedi rhoi’r gorau i geisio ymarfer y pŵer dros bobl a phethau a dardd o oresgyn, gorfodi, rheoli, a dominyddu. Ar y llaw arall, arhoswch yn ymwybodol y ddylai gwynt a thân gymhwyso dŵr a phridd, fel na chewch eich gormesu gan y reddf i’ch ffrwyno eich hun, na chan wehilion drewllyd popeth sydd yn segur a di-ffrwt yn ysbryd y Thorlin. Ac felly y gellwch amsugno pelydrau ysbrydoledig dyhead a mynd yn eich blaen i hedfan i’r sêr, trwy durio i lawr i’r Isfyd. Cyhoeddwch i bedwar ban Bro Hnelní, â llais llif pyroclastig yn awdurdodol ruo:

 

“As-imivr l-ruie; Et’piets iu’ry; Zíet, ziit; Et-lekih, Ek-imitl.”

THA: Arwydd Thavutha yr Haul sydd bob tro yn hela;

HE: Arwydd Helenela y Lleuad sydd bob tro yn dianc.

THAHE – Bid i fywyd fyw!

El-timik, eh-ikelt; Izti, ezti; Ir’uy st’eipté; le-iur ar-vimis.”

 

Byddwch nawr yn gallu pasio heibio i’r Saith Hen Feistr, ac yn mynd y tu hwnt iddynt, ac ni fydd fyth yn rhaid ichwi sefyll ger eu bron yn preblan yn yr Ardd Digysur. Ond gwybyddwch hyn: Wedi cyfeillachu â hwy, byddwch wedi’ch heintio ganddynt, ac ni fyddwch fyth yn cael gwared arnynt yn llwyr. Fe fyddant bob adeg yn eich meddwl, megis tân gwan o Bellafoedd yr Hollfyd, yn gwylio a chlebran, ymyrryd ac estyn dwylo i aflonyddu arnoch, eich llygru, eich drysu, peri ichwi gyfeiliorni, eich niweidio’n enbyd, neu’ch lladd, ble bynnag y boch. Bid a fo am hynny, nawr y byddir yn gadael i chwi droedio dros y trothwy, a mynd i mewn i’r Deml Anghredadwy, a dylech wneud hynny’n ddiymdroi. Mae’r strwythur cythreulig hwn, ble mae ffurf yn fyw bwysig na chynnwys, yn llawn syrthni, pryder, braw, ac arswyd, ac yn adlewyrchu a dynwared bywyd bod dynol, yn gorlifo o harddwch torcalonnus. Ond mae yma ar gael hefyd lawenydd, cyffro, pleser, gorfoledd, afiaith, a synnwyr boddhad eithaf. Mae wedi’i wau o heresïau cyltiau marw, o gelwyddau’n tarddu o’r cwmpawd aur, o fendithion Heladeg, melltithion Etrwsgeg, a posau Sinteg, o’r briwiau a achoswyd gan ddagrau rhydlyd i bob ysglyfaeth ar bob allor aberthu, o graffiti wedi’u paentio ar waliau ffatrïoedd marwolaeth drwy gydol hanes y Ddau Fyd, ac o’r caneuon serch mwyaf angerddol, a thirion, a gwyllt a glywyd erioed.

 

Pasiwch wedyn drwy’r cyntedd hynafol wedi colli’r drws trwchus â’i golfachau enfawr a gwaith haearn rhydlyd, sydd â staeniau gwyrdd tywyll ar y caregwaith, a lympiau o fwsogl yn blaguro o’r aml holltau. Prysurwch yn syth i lawr i seler ddadfeiliedig y Deml. Fe fyddwch yn eich ffeindio eich hun mewn ystafell ar sawl lefel a adeiladwyd gan y Duwdodau Gorffwyll, sydd yn hŷn na thras y Thorlin ei hun, ac yn hŷn na’r Ddaear a’r Haul, ac yn llawn onglau afreolaidd. Ac yma y byddwch yn creu porth hudol a chyda eich pwerau meddyliol yn peri turio llwybr yn cordeddu ac ynddo grisiau tro o osmiwm, yn arwain at Ddrysfa’r Meddwl sydd yn cynnwys y dyfodol a’r gorffennol a drysau i’r sêr i gyd yn agos ac yn anghysbell mewn siambrau wedi’u cysylltu gan lwybrau hyd y gwêl llygad (pe gallai dyn gael cip ar y cyfan, wrth gwrs!). Wedi disgyn y staer rif y gwenith yn ddyfnach, ddyfnach, cyrhaeddwch o’r diwedd ystafell wythochrog o fasalt, neu galchfaen, neu farmor, yn llaith ac yn oer.

 

Yn waliau’r gell octagonal gyntaf y bydd wyth drws: Saith a egyr ar lwybrau a ddaw o’r diwedd yn ôl i’r un lle, ac un a arwain ymlaen at ystafell unfath – os byddwch ond yn eu dilyn yn syth, heb newid cyfeiriad, na mynd ar goll trwy agor y portyllau a llithro i lawr y llwybrau a ddalia i ymddangos a diflannu ar bob tu. O’r llecyn newydd hwn y canghenna drachefn wyth llwybr arall, a digwydda’r un peth droeon a throeon. Ym mhob siambr o’r fath, os dywed y gair cywir, neu ganu’r alaw fwyaf addas a wnewch, bydd yr ystafell yn cael ei thrawsffurfio heb oedi fel petaech wedi cael eich cludo i ryw le arall. Er enghraifft, gellwch fynd i neuadd ddirfawr, yn loyw ac agored i’r awyr, wedi’i phapuro â Chardiau Darotha a ddatgana wirioneddau mythau hynafol cyn dod â hwy yn fyw; ogof arallfydol yn llawn plu byw a edy i chwi brofi dimensiynau amgen ble mae golau’n gerddoriaeth, a rhesymeg yn gusanau, wrth nofio trwyddynt; llannerch yn cynnwys coed bytholwyrdd llachar, tra siaradus a edrydd eich rinweddau a’ch beiau oll wrth addo lluosogi’r cyntaf, a mendio’r olaf. Ac efallai y dewch o hyd i anialdir hollol wastad a chrasboeth, yn fam i bob rhithlun, ble mai atseinio mor glir â chloch am byth ym mhob iaith yn yr Holl Fyd a wna llais pob menyw sydd erioed wedi oernadu’n yn herfeiddiol wrth wrthod ymostwng, cri pob plentyn sydd erioed wedi llefain mewn loes, a geiriau cwynfanllyd pob dyn sydd erioed wedi grwgnach am annhegwch uffernol ei sefyllfa.

 

Ond cymerwch chwi ofal, deithiwr dewr! Yma, mae achos a chanlyniad yn cael eu rheoli gan ddamweiniau annynol, a chyd-ddigwyddiadau creulon. Ffeindiwch fod y coridorau’n fforchio’n wyllt, y llwybrau’n troelli yn ôl ac ymlaen, i lan ac i fyny, trwy ddrysfa dri dimensiwn yn debyg i risom. Nid â nifer helaeth o’r lonydd hir i unman, neu dônt â chwi yn ôl i’r un lle ar ôl milenia o grwydro’n orffwyll. Ac, mae’n debyg y bydd y cysylltiadau rhwng rhannau’r Labyrinth, y siambrau a’r llwybrau, yn newid drwy’r amser, hefyd. Felly y bydd yn bosibl heicio, a fforio, a chropian yn dragywydd, heb fyth ddychwelyd i’r man cychwyn. Fe fydd yn hanfodol i chwi, wrth ddarllen delweddau’r cytserau anhysbys fel rwnau i’ch cyfarwyddo, osod trywydd hudol fel y byddwch yn gallu ei ddilyn yn ôl yn hwyrach, yn hytrach na mynd ar goll a chael eich gorfodi i ymbalfalu o gwmpas am byth, gan fynd yn wannach, wannach, wedi’ch lapio mewn hunllef o wawn.

 

Hanfodol fydd perfformio Allwedd Tholononu ar gyfer gwysio’r Ysbrydion Gwarcheidiol yr Affwys a’ch arwain, eich cynnal, a’ch amddiffyn ar y daith yn y Labyrinth, gan greu pyrth ac agor drysau, gan adeiladu pontydd a chwalu muriau, gan ddiogelu eich corff seicig a rhwystro eich personoliaeth rhag ymchwalu’n driliwn o ddarnau. Ond ewch ati’n ofalus! Byddwch yn defnyddio Wyth Gair Mwyaf Erch y Cenhedloedd Cableddus! Er mwyn galw’r Ysbrydion a’u gorchymyn hwy, yr ydych i ysgrifennu’r symbolau yn dechrau yn y top ar y chwith, ac yn gweithio i lawr at y gwaelod ar y dde. Wedyn, wrth ynganu’r enwau, gwnewch yr Arwydd Treiddiol a dychmygu’r priodoleddau ar yr un pryd [1].

 

– Ahaletha! Yn y gogledd, lathafahe – Rev-zilé, ysbryd yr awyr, yn gwisgo porffor;

– Hvelatha! Yn y gogledd-ddwyrain, faherapi – Vel-rihí, ysbryd pren, yn gwisgo gwyrdd;

– Hewehya! Yn y dwyrain, heripilo – Ulo-lilé, gwarchodwr y pridd, yn gwisgo brown;

- Nahlutha! Yn y de-ddwyrain, piloihu - Luh-thihí, ysbryd carreg, yn gwisgo llwyd;

– Ayontha! Yn y de, lohohuu – Hal-vilé – enaid y dyfroedd, yn gwisgo glas;

– Hethula! Yn y de-orllewin, huulini – Lan-hihí, ysbryd metel, yn gwisgo arian;

– Eyehé! Yn y gorllewin, upenila – Niha-hilé, y tân byw, yn gwisgo coch;

– Leolaní! Yn y gogledd-orllewin, nilasafa – Nar-vihí, enaid crisial, yn gwisgo gwyn.

 

Wrth gyffwrdd â’ch llaw gryfaf yn y trydydd llygad yng nghanol eich talcen, dywedwch [2]: “u-thuhula na-hetha” i gynrychioli gwasanaeth; wrth gyffwrdd yn eich calon, dywedwch “haluheh-ril, halutheth-ril “ i ddangos dyletswydd; ac wrth gyffwrdd yn eich morddwyd, dywedwch “ín-ena ana-loela” i fynegi synnwyr anrhydedd.

 

Mae’n sicr bod yna anturiaethwr dros y canrifoedd sydd, megis y Zhlugh-uzhu balch a byrbwyll, wedi fethu gwneuthur hyn yn ddigon da, hyd yn oed wrth obeithio er eu gwaethaf dreiddio cyn belled â Phyramid Amser chwedlonol yng nghalon y Labyrinth yn cynnwys yn yr un siambr seithochrog y llyfrau lleiaf, darluniadol, yn llawn hudoliaeth hollbwerus. Yma, wedi’u dal ac ar goll mewn drysfa eiriol breifat a wnaed ganddynt eu hun, bydd arbenigwyr di-fedr, athrylithoedd creulon, cranciau dialgar, dallbleidwyr gwylltion, penboethwyr cynddeiriog, a theyrnedd barus. Mae eu bywyd megis cyfres o droednodiadau i ryw nofel ddirfawr, astrus, anorffenedig. A bydd y Lledrithwyr colledig hyn, wedi’u hamsugno i ddeunydd rhithiol y fangre, a’u trawsffurfio i fod yn endidau castiog ffiaidd, yn hynod o awyddus i gyfathrebu â chwi, ac wedyn byddant yn eich seboni, eich canmol i’r cymylau, ac yn ymgomio a chwi ynghylch pynciau athronyddol astrus o bob math. Dylech fod yn barod i wrando arnynt a rhyngweithio â hwy, i chwarae gemau a fforio, i ddarganfod gwybodaeth a chyfnewid cyfrinachau. Ond cadwch lygad barcut ar y fampiriaid seicig hyn a fydd yn ceisio ar yr esgus lleiaf eich twyllo, eich camarwain, a’ch dal ar eich bai, er mwyn dwyn eich pŵer hudol mewn amrantiad os cânt hwy hanner siawns. Ac wedyn y byddant yn sugno eich grym bywiol allan, a’ch gorfodi i dreulio tragwyddoldeb yn cwyno, a checran, a galaru â hwy, wrth gasáu pob eiliad o’ch bywyd diamcan, di-bendraw. Ar yr un pryd y troir eich corff yn blisgyn difeddwl, gwywedig a’i hyrddio ymaith, fel y bydd yn syrthio’n dibyn-dobyn yn ôl i’r Ddaear i hercian mynd tuag at dranc gwaradwyddus.

 

Dim ond detholiad amheuthun yw hwn o’r dirgelion, y rhyfeddodau, y pleserau, a’r peryglon yn aros amdanoch ym Mro’r Dychymyg. Dylech sicrhau felly, cyn cychwyn ar y daith, eich bod yn ymdrwytho mewn cymaint o lên hynafol ag y bydd yn bosibl ichwi ei threulio, o bob diwylliant, ynghylch y Byd Arall hwn. Bydd yn rhaid ichwi weithio â’ch holl nerth i baratoi o ran meddwl, enaid, a chorff o flaen llaw. A chymerwch ofal bod gennych fwy na digon o swynion amddiffynnol ac amwledau gwrthfelltithiol wrth law trwy gydol yr amser, fel y rhai a ddisgrifir yn Llyfr Coch Rhwd a Gwaed, ac eich bod yn fodlon o’u defnyddio i yrru’r ymlidwyr creulon i ffwrdd heb oedi pan fydd angen.

 

Dyma Ddysgedigaeth Nam-fo: Mae ffenomena Labyrinth Di-ben-draw Astherní wedi’u lywio gan reolau sydd yn ymddangos yn synthetig, annaturiol, a mympwyol o’n safbwynt ni, ond sydd yn gyson â hwy eu hun ac yn hollol ddilys i’r lle. Yma, mae proses gyson o greadigaeth ddifyfyr bob amser ar waith ar y cymysgedd o syniadau anghydweddol yn chwyrlïo yno, gan esgor ar ffurfiau di-rif ar fwgan croesryw ynghyd â’u cydberthnasau, eu teyrngarwch, a’u hanghydfod sydd yn newid drwy’r amser. Yn y Ddrysfa Ddychmygol, nid oes dim byd yn y gorffennol, nid oes dim byd yn cael ei dreulio, nid yw’n bosibl anghofio dim byd, a newid yw’r unig ymateb priodol i ddigwyddiadau. Dim ond y daith ei hun heb gwmpawd ar hyd y llwybrau yn llawn cewri dall a mud, dreigiau peiriannol, a choed â llygaid yn canu, ble mae’r arwyddbyst yn pwyntio ar hap, sydd yn real. Yn syfrdanol, yn y fangre hon, ni fydd ond yn rhaid i ddyn grynhoi’r egni priodol a lleisio ei ddymuniadau’n addas, ac y cânt eu diwallu’n ddiamod yn y fan a’r lle. Ond cofiwch hefyd Gyfreithiau Esblygu Effeithiol: Hyd yn oed y freuddwyd wedi dod yn gnawd na all fod yn fwy real na’r hyn eisoes yn bodoli; dim ond agwedd anhepgor arall ar greu yw dinistrio; y gerddoriaeth harddaf yw sŵn poen lon i’w glywed yn llif y dyfroedd cynoesol yn corddi; a bydd yr hud symbolaidd wastad yn tueddu i ledaenu a heintio realedd: cryfaf yn y Byd y swyn, gwaethaf yn y Byd y llygredd.

 

Dysgwch hyn, felly, os dymuno goroesi a ffynnu yng Ngwlad Hud a Lledrith y Labyrinth a wnewch. Unwaith i chwi ymrwymo â’r Gwaith Mawr, a dechrau swyno, gan gychwyn ar eich taith ddychmygol dros Fôr Stharanathé, i Fro Hnelní, ac wedyn trwy Ddinas Zlahnenthí, ac i mewn i Labyrinth Astherní fel petaech yn cerdded trwy ryw dirwedd benodol gan ddefnyddio map lle gwahanol, dewch yn dra difrifol ynghylch y gêm dragwyddol y byddwch yn ei chwarae ddim ond i ymestyn yr hwyl. Gêm ail-droedio ac ail-weithio parhaol ydy bwrw hud, er y bydd hyd y cylchoedd afreolaidd yn wahanol bob tro. Fe fyddwch yn gorfod bod yn barod i wneuthur y gwaith di-ben-draw o wau a brodio deunydd moethus eich Byd personol, a ddylai fod yn ddigon hyblyg i lyncu pob newid annisgwyl. Bydd llafurio tros warpio sylwedd anhydrin bodolaeth a mowldio ffurf fregus dyhead yn dasg ddigon anodd i’ch drysu’n lân; y peth anhawsaf oll y gall dyn geisio ei wneuthur ydy, gan mai dim ond chwarae siawns anfeidrol yw gweithrediad yr Holl Fyd, ac nid oes sicrwydd o gwbl y llwyddwch. Fel breuddwydiwr, ni fyddwch yn gallu gweld eich ffordd yn glir ond wrth loergan, ac yn cael eich cosbi trwy orfod dihuno cyn gweddill y Byd. A sylweddolwch wedyn y bydd yn rhaid i chwi barhau i chwarae tan noson olaf bodolaeth pan fydd y creadur olaf yn dal i fyw yn treulio gweddillion ei nerth i ddiffodd goleuadau’r Holl Fyd, fel y gall y gylchred ailgychwyn eto, efallai - nid oes neb a ŵyr yn bendant.

 

Wrth i chwi ddisgyn yn bellach, bellach i’r Fro Ddychmygol, a phlymio’n ddyfnach, ddyfnach. I’r Labyrinth, gan ymchwilio, arsyllu, chwilota, datguddio, dwyn, a dysgu, bydd eich nerth hudol yn cynyddu. Wrth fwrw hud yma, bydd gorffennol dychmygol yn goddiweddyd, goresgyn, a chymryd lle’r presennol a’r dyfodol. Bydd yn ymddangos bod amser yn y Byd y tu hwnt i’r cylch hud yn arafu (neu fod amser yn y Fro Ddychmygol yn gyflymu), a’ch meddyliau’n dod yn fwyfwy diriaethol. Gochelwch, fodd bynnag, gan y bydd llif amser yn afreolaidd ac yn anwadal yma, ac ni fydd yr un amserydd, nac oriawr, nac awrwydr, fyth yn cadw amser, neu efallai y byddant yn adlewyrchu’r newidiadau cyson yn hyd ac amseriad digwyddiadau, ac yn y tymhorau. O ganlyniad, byddwch yn eich ffeindio eich hun yn byw bydoedd amgen ar blanedau anghysbell ac erchyll, bob amser yn ceisio tyfu a datblygu eich galluoedd, ac yn ennill profiad, gwybodaeth, a sgiliau, yn aml ar draul dioddefaint sylweddol a phoen ddirfawr. Byddwch yn hiraethu am sefydlogrwydd, ond bydd yn rhaid i chwi ymhyfrydu yn y byrhoedlog, a threfnu bywyd trwy ddawns masgiau wrth i’r “nawr” symud a newid o’ch cwmpas. Byddwch yn barod, felly, rhag i chwi fethu ymdopi a threngi cyn eich amser!

 

Gall eich creadigaethau fod o gymorth enfawr yn eich ymgais i ddod o hyd i esboniadau a thrysorau, os llwyddwch i’w cadw dan reolaeth lem. Bydd rhai’n ymddangos o’r pridd, rhai o’r awyr, ac eraill o’r dŵr, tra bydd eraill eto yn ymgorffori heb gael eu galw ble bynnag yr eloch. Trwy ryngweithio â hwy y dewch yn gyfartal â hwy, yn cyson symud a chymryd pob ffurf a gwedd, megis hylif yn cymryd siâp a lliw’r gwydr. Ac yna y rhoddant i chwi hysbysrwydd, a chyngor, a chyfrinachau, a chwythau a wobrwya hwythau. Cofiwch mai hanfodol fydd i chwi fod yn eithriadol o ofalus wrth alw ar endidau dychmygol i ymrithio, eich corff yn dod yn llifydd i gysylltu â llif egni’r Holl Fyd, a’r afon gyfnewidiol treio a llenwi trosoch, gan ddangos eich bod yn wahanol bob tro. Wedi’r cwbl, un peth yw deall diffiniad y gair “uncorn” o Fwystawr Ramofo Volunkonu, ond pwy a fyddai’n adnabod un os cwrdd ag ef yn y cnawd a wnâi? Gall cyfathrebu â’r bodau rhithiol wneuthur i chwi anghofio pwy ydych. Bydd yn rhaid i chwi lynu wrth graidd eich hunanddelwedd hyd yn oed wrth doddi ac ailffurfio.

 

Dyma enghraifft o’r hyn y deuech o hyd iddo yn Labyrinth y Meddwl. Mae Traethawd Hwashpé yn ymdrin â darogan trwy gyfrwng raseli, â gwysio gyda chragen dro, ac â rhwymo mewn gemau prin. Mae’n dysgu sut i alw ar hil y Therosimith sydd yn byw fel gwyfynod arallfydol yn yr wyth tŵr â’i ben i waered yn y rhan honno o’r Ddrysfa Dwyllodrus yn cyfatebu â chrombil ein Daear Drist, Felys ni. Maent yn defnyddio crisialau egsotig i ddarlledu eu meddyliau ac ymyrryd â ni’r Thorlin, fel bod eu caneuon, eu gweddïau, a’u melltithion, sydd yn rhan o’r Blaned fel yr awyrgylch, yn cael eu gwau yn ein hiaith ei hun heb yn wybod i’r mwyafrif. Teyrnasu drostynt y mae’r Dywysoges Sarethí Oyr, a’r Tywysog Gahochw Ewh, y Cacwn Lloerig, sydd yn rhagweld y dyfodol yn y tywyllwch crasboeth â’u llygaid cyfansawdd fel y gall rhywun i fyny ysgol weld yn bellach na’r rhai’n sefyll ar y ddaear.

 

Er na fyddant hwy, gyda’u croen ambr a’u gwallt du llathraidd, fyth yn gweld na’n cael eu gweld ar wyneb y Ddaear yn heulwen y prynhawn, byddant yn galw ar sawl un i ymweld â Chromen Unigrwydd Digysur, gan addo dawn proffwydoliaeth. A deniadol iawn fyddant hwy, yn wir. Wedi’r cwbl, mae pob ffŵl yn gallu gweld posibiliadau fyrdd y dyfodol. Ond ni fyddant fel arfer yn medru dehongli’r hyn sydd yn mynd i ddigwydd mewn gwirionedd, na gwahaniaethu rhwng hyn a’r môr o ganfyddiadau eraill. Ni raid dywed: mae amser yn staenio ffeithiau hanesyddol pur, ac anodd ydy dianc rhag ffrwyn dywyll y gorffennol. Gochelwch, am y bydd y Pâr Penwan yn chwarae gyda chwi, gan dwyllo, dywed celwyddau, a defnyddio, cyn eich taflu ymaith. Bydd y cadnoid twyllodrus ac am eu pennau fasgiau bradwrus, a all ystumio canfyddiad mor hyblyg â gwisgo maneg dde am y llaw chwith, yn eich temtio â’u bocs o ryfeddodau. Ond unwaith i chwi fynwesu un ohonynt, bydd y ddau’n troi yn eich erbyn, chwistrellu hylif drewllyd drosoch, a diflannu mewn cwmwl o ffwr rhydlyd tan biffian chwerthin, a gadael dim ond dagrau ffals ar eu hôl, a chwychwi wedi’ch rhewi yn y fan am byth. Ond os byddwch yn llwyddo i dreulio munudau duon di-ben-draw yn eu gŵydd, a thywod ebargofiant yn eich dallu, heb unwaith syllu ar eu hwynebau dychrynllyd o hardd, dysgwch gyfrinach celfyddyd “níhasahí,” gan ddod yn Ben-Gyfareddwr. Ac wedyn, trwy ganolbwyntio ar eiriau unsill neilltuol heb eu lleisio hwy wrth lefaru eich llafarganeuon, gellwch ddefnyddio’r dirgryniadau rhithiol i gryfhau’r hud fil gwaith drosodd o leiaf, a thrwy hyn swyno pob planhigyn, bwystfil, dyn, a grym natur â’ch geiriau mwyaf nerthol.

 

Nawr, deallwch hyn. Wrth droedio rhyw goridor neu’i gilydd yn y ddrysfa luddedig hynafol, mae’n eithaf posibl y dewch yn ebrwydd yn ymwybodol bob hyn a hyn o bwysau gorlethol a synnwyr anferthedd yn llawn tranc a llygredd, fel corryn enfawr yn eich ystelcian. Dyna fydd yr Hen Feistri yn eich dilyn, efallai ar ffurf pluen ysgafn o fwg, a ddaw yn gwmwl di-siâp llwyd yn berwi a ffroeni, gan fygwth tyfu o’r diwedd i fod yn anghenfil o ectoplasm du tywyll yn llifo yn donnau i’ch amlyncu. Fe fyddant yn peri i endidau darddu o’ch isymwybod a gais fanteisio ar y llif o egni creadigol yn chwyrlïo o’ch amgylch mor rhyfeddol. Dônt hwy â lliaws o ddelweddau o flaen eich llygaid i geisio eich drysu a’ch argyhoeddi mai arteithiau’r Pwll Diwaelod yw pleserau’r Ddaear, wedi’u haflunio yn nrych hudol Krondí, neu’n groesymgroes. A byddant yn sibrwd ac yn eich temtio i ddefnyddio eich hud i newid yr Holl Fyd yn anghyfreithlon, trwy ddileu syniadau megis poen a dioddefaint am byth, er enghraifft, gan addo mai felly y cewch wared ar bob peth dinistriol o wyneb y Ddaear hefyd, megis trychineb, cyflafan, goddaith, rhyfel, ac epidemig, wrth honni mai’r un peth â’i gilydd ydy’r rhain yn y bôn. Byddwch yn ymwybodol, fodd bynnag, mai trwy wneuthur unrhyw beth o’r fath y byddech yn tanio ffiws yn y fan a’r lle, a fyddai’n ffrwydro’r Byd yn hwyr neu’n hwyrach - neu’n achosi iddo rewi mewn môr o atgasedd, efallai.

 

Ond ymwrolwch! Ni fydd hi ar ben arnoch, serch hynny. Tynhewch wedyn y freichled ddrain am eich arddwrn i’ch atgoffa’ch hun am eich cryfder a’ch rhuddin. Dylech weiddi’r Swyn Triphlyg oesol i az-Zndakí, y Brenin Unig ac Arglwydd yr Anialwch: “Â phupur mi rwy’n eich drysu chi; â dŵr mi rwy’n eich rhwystro chi; â phlwm mi rwy’n eich atal chi,” wrth bwyntio at y gwrthrychau priodol â’ch ffon hud fach. Dim ond y pryd hwn y byddir yn caniatáu i chwi dynnu’r Arwydd Melyn gwaharddedig yn reddfol â’ch llaw chwith, wrth alw ar y Shmamshu:

 

“Dewch Shmamshu, dewch Sananathulu, y rhyfelwyr mwyaf ffyrnig hynny! Dewch yn enw su-Thalaha sydd yn Was i’r Meistri, ac yn Feistr arnynt hefyd. Dewch Vlizkethu Felisehethire, yr Eilunod Egnïol Afrifed, a'ch enwau gwychion a anghofir ers cyhyd! Dewch Getua, Gohdafuig, Kalphafuig, Mamohfig, Owghownus, Wahllaf a Zelutafuig! Dewch chwi sydd wedi’ch andwyo mor anfad gan y grymoedd gormesol, ac yn unfraich, unllygeidiog, ac ungoes, ond wedi dod yn fwy nerthol fyth. Dewch Gbik, Mannapagfha, Mílmeg ac Oruggrorino!  Rhowch y gorau i frwydro yn erbyn Nothotho, y Seren Lachar, yr Eryr Gormesol, sydd mor dwyllodrus, a ddygodd wir neges Nehulu, Gwehydd Breuddwydion, yr Ysgyfarnog Chwareus, a dod â marwolaeth yn ei lle! Dewch Anafelí, Ihelí, Nelithelí a Nethaloní! Dewch i ymosod ar y gelynion gwaethaf a ddymuna a llafurio uwchben fy nistrywio, eich cyfaill ffyddlon a’ch cefnogwr! Dewch i’m hachub rhag crafangau ysgeler lu-Sule, the-Funuthi, le-Nepele, nu-Thunuhi, hu-Luthila, si-Lenethim a ne-Pelesi!”

 

Ac o glywed hyn y byddant hwy’n sicr o a dod i’ch cynorthwyo (os gellir ymddiried yn "Ysgolheictod Treiddgar" Lufham Tulixalo). Fe geir aelodau’r y Cabidwl Cywilyddus a’u llengoedd o gythreuliaid eu gyrru ymaith, yn ystod cyfnod byr o leiaf. Ond o hyn ymlaen y clywch ym mhobman ruo a snwffian, byrlymu a sugno amb-Mbakré, Nvlkru, Ananahalaí, Zrênthí Vêydjrow, Hwkwbwkw, y Rhodiwr yn y Tywyllwch, ei lygaid hollol ddugoch yn sgleinio’n uwchfioled. Bydd yn crafu’i ewinedd mor gas yn erbyn waliau’r Labyrinth, ac ymestyn ei aelodau colynnog i’ch anwesu wrth eich dinistrio. Bydd arnoch angen dal ati i ynganu’r enwau a’r swyn yng nghefn eich meddwl yn gyson o hynny ymlaen i’w gadw i ffwrdd, hyd yn oed wedi dod yn ôl i’r Byd wedi Crino.

 

Dyma sut y dylech ymddwyn a gweithio’n gyffredin er mwyn goroesi eich taith trwy’r Labyrinth yn y lle cyntaf, heb sôn am fagu’r gobaith lleiaf o fynd â’r maen i’r wal o ran cyflawni’r Gwaith Mawr. Mae’r gwir Hudol yn cael ei ysbrydoli a’i symud fel naddion haearn wedi’u tynnu at fagnet. Ei feistrolaeth ar ddirgelwch yw nad ei fod yn gallu treiddio i mewn i galon cyfrinachau cêl fel twrw’n rhuthro’n wyllt at gât, ond mai gallu gweld y llenni’n eu gorchuddio a wna, wrth ei rwystro ei hun rhag eu tynnu yn ôl yn rhy fuan, neu’n rhy gyflym, neu’n rhy bell. A dyma Ddull Krestio-manshy ynghylch drin realedd. Bydd yn rhaid i chwi weithio fel lladd nadredd i ddirnad enigmâu’r sfferau uchaf ac isaf a sut y maent yn cysylltu â’i gilydd, fel y gellwch lywio’r egnïon cyndyn fel petaech yn gwau rhaff o dywod gan ddefnyddio’r gwynt dauwynebog, diwyneb. Yn y darn o gortyn rhithiol clymog a gynhyrchwch y bydd perthynas tra chymhleth rhwng maint y dolennau, gradd y cylymau, a’r hyd rhwng cylymau arunig a’r rhai â dolennau. Trwy fanwl ystyried y gadwyn ddychmygol hon yn eich meddwl, ei thrin, ei datglymu, a’i hail-glymu mewn ffurfweddau newydd, byddwch yn achosi newidiadau bychain yn aml yn gynnil ac o gryn bellter o ran gofod ac amser, a fydd serch hynny yn cynyddu ei gilydd i greu eirlithriad ym mhen yr hir a’r hwyr

 

Bydd yn rhaid i chwi ddysgu darllen arwyddion ym mhob man. Byddwch yn gorfod gallu darganfod ystyron ym mwng gwyllt ebol ifanc, ym mrefu gyr o wartheg ar lethr, yn yr hiffoedd aneirif o ludw’n dod o dân crynedig, ac yn y sawl gwedd i’w gweld ar wyneb dyn marw yn ei wylnos. Byddwch wedyn yn rhythu ar gwymp eira, machlud haul, a chwilod yn sgrialu fel petaech yn gerflun glân yn eu gwylio o safbwynt tragwyddol, a’ch llygaid yn cofleidio’r delweddau mewn ffordd a fydd yn cynnwys elfennau o gariad, galar, tynerwch, boddhad, ac arswyd. O ganlynid, pan fyddwch yn ystyried golygfa, bydd pob gwrthrych yn ymddangos yn unigryw ac yn cynrychioli cysyniad anhraethadwy nas llygrwyd gan eiriau ar y dechrau, wrth ddod yn ffynhonnell ddi-ben-draw ar ryfeddod, ac ysgogi meddyliau’r un mor bwysig â’i hun. Fe fyddwch yn dechrau ystyried llawer o syniadau ar yr un pryd, a’u cynnal mewn tensiwn hyd yn oed pan fyddant yn gwrthdaro â’i gilydd, i greu swyn sydd yn dal ati i weithio’n amhersonol ac yn bwyllog, fel llysieuyn yn tyfu neu blaned yn cylchdroi. Ac wedi llwyddo i wneuthur hynny, eich nod fydd breuddwydio am y canlyniadau disgwyliedig mor fanwl gywir a’u dychmygu mor drwyadl fel y gellwch eu cymell hwy i ddod i fodolaeth trwy dylino sylwedd realedd. Er gwaethaf y temtasiwn enfawr i wneuthur felly, bydd yn rhaid i chwi osgoi creu pethau’r un ffunud â rhai yn bodoli eisoes yn y Byd, gan nad yw’n bosibl i’r Byd gynnwys dau beth sydd yn unfath ar yr un pryd, a bydd yn rhaid i’r naill na’r llall ddiflannu heb ymdroi, neu’n newid mewn rhyw ffordd annisgwyliadwy, ac weth reswm ni all neb yn y Ddau Fyd ddywed na rheoli’r hyn a ddigwydd wedyn.

 

*           *           *           *           *           *           *           *

 

VII. Bywyd Swynedig

 

Dyma sawl trosiad i egluro sut y gweithreda’r Cyfareddwr. Fe fyddwch yn debyg i grefftwr yn adeiladu goleudy arogleuol tra chywrain ac arno wynt pomgranad, mêl-gawod, ewcalyptws, sitrws, pridd gwlyb, papaia, pinwydden, siwgr llosg, a bisgedi sinsir, i ddenu ysbrydion pryfed marw, eu hailgyfodi, a recordio’u cofion yn heigio gan ddeallusrwydd gofidus. Ac wedyn byddant yn hedfan i ffwrdd i newid y Byd trwy chwifio eu hadenydd a chreu dirgryniadau bychain a fydd yn ymledu i lenwi’r Holl Fyd. Neu, dylech chwi’r Hudol fod yn debyg i awdur neu sgriptiwr, yn dywed stori i archwilio tirwedd anhysbys wrth bontio rhwng lled-wybod a gwybod, fel corryn yn taflu edau wawn allan yn y gobaith y glania’n saff. Profwch wedyn freuddwyd y tu mewn i freuddwyd, nes i chwi freuddwydio’r Holl Fyd, yn cynnwys Bydoedd Amgen fyrdd. Neu, dychmygwch eich bod yn forwr, yn hwylio llong yn cario cargo o greigiau duon amhrisiadwy, tân byw yn llosgi, neu hunllefau’r Byd mewn sffêr o gornblith gwyrdd wedi’i lapio mewn haen o dwngsten, sydd yn defnyddio nerth y gwynt a’r môr, wrth ddod â phethau pell yn agos. Neu’n hurfilwr yn perthyn i griw brith ar wely hedegog yn ymosod yn llechwraidd ar fyddin hunllefus o fleidd-ddynion cynddeiriog, er mwyn ceisio achub gang gas o hen bobl gegog a gwarsyth, plant brwnt eu hiaith, ac oedolion hurt o ystyfnig a wrthyd ymddiried ynoch.

 

Er gwaethaf yr holl helbul a helynt yn taranu o’ch cwmpas, mor eithriadol o bwysig fydd dysgu chwarae’n baradocsaidd annifrifol, hyd yn oed yn ystod yr eiliadau mwyaf difrifol. Ac wedyn, datblygwch i fod yn actor, cyfarwyddwr, neu gynhyrchydd rhagorol (neu’r tri i gyd, efallai!), a ddarllen rhwng llinellau drama bywyd, yn weithredol ac yn feirniadol, ond yn adeiladol, wrth gosi’r dyfroedd duon a pheri newidiadau priodol. Mae’r Cyfareddwr mwyaf llwyddiannus yn sylweddoli bod yn rhaid i ddyn dorri ar bwrpas rai o’r elfennau yn eu realiti gwneuthur, rhyddhau’r teilchion, a chyfarch y cysgodion a ffurfia o ganlyniad, fel y gall eu cydnabod a’u meistroli, gan droi’r cythreuliaid yn angylion trwy ddisgyblaeth a brwydro cyson. Bydd wedyn yn llwyddo i ddarganfod yr elicsir alcemegol ar gyfer newid geiriau’n sylwedd, a meddyliau’n fater, gan lunio gwead coeth, a hardd, a chymhleth yn gyforiog o boen, a thristwch, a llawenydd yn cynrychioli pob agwedd ar fodolaeth.

 

Ac fel hyn y bydd gweithredoedd y Rheibiwr yn ychwanegu at hanes yr Holl Fyd, a’i gelfyddyd yn anelu at ffurf bur cerddoriaeth, yn cyfuno caneuon am amser a’r gofod, am y môr a’r nos, fel y bydd yn newid sut y bydd dyn yn darllen a dehongli gweithredoedd pob Rhiniwr arall, yn y gorffennol ac yn y dyfodol. Nod eithaf yr Hudwr fydd bwrw hud mor nerthol drosto ei hun fel mae'n coelio mai elfennau sylweddol o realedd yw ei rithiau dychmygol a ysgrifennwyd yn iaith ffurf, teimlad, ac ystyr, gan ddefnyddio disgyrchiant enfysau a arweiniwyd gan injans uffernol dyhead. Ni all ef ddywed y gwahaniaeth rhwng cofio a breuddwydio wrth animeiddio ei obeithion. Ac wedyn byddant yn dod yn sad, dirgel, gweladwy, a chanfyddadwy, fel na fydd yr un adwy afresymol yn peri iddynt fethu llenwi’r holl ofod na dylanwadu a phob dyfodol posibl wrth iddo fwrw ei hud.

 

Hollbwysig yw cydbwysedd, wrth reswm, fel y trafodir yn “Egwyddorion Rheoli Datblygu Caotig” Voguvohué. Rhaid i chwi ei gydnabod a’i synhwyro yn y frwydr rhwng llonyddwch cydgordiol ond anffrwythlon a’r dymestl ffrwythlon ond amhersain. Rhy hawdd fydd eich colli’ch hun yng ngwaith anhrefnus rhwymo a swyno, yn llawn teclynnau a dyfeisiau, mor gymhleth a lladradaidd. Anos o lawer fydd dysgu rhyddhau cwlwm dyrys o eiriau yn eich calon, fel y syrthiant o’ch gwefusau’n hawdd. Ar y naill law, y celfyddwr penrhydd fyddwch, a fydd yn neidio ar y cyfle i chwarae gydag ystod eang o syniadau dyfeisgar pryd bynnag y bo’n bosibl. Ond bydd yn rhaid hefyd ddatblygu ochr synhwyrol a rhesymegol i durio i mewn i’r manylion a rhoi sail gadarn i’r cysyniadau gwylltion, fel bod yr elfennau gwahanol yn ffitio â’i gilydd i ffurfio cyfanwaith priodol.

 

Bydd yn hanfodol i chwi ddeall ar y naill law mai newid yr un manylyn dibwys yn y gorffennol a allai olygu canslo ei holl ganlyniadau o hynny ymlaen gan greu realedd newydd. Wedyn, efallai, byddech fel barnwr sydd wedi’i orfodi gan y gyfraith i ddedfrydu rhywun i farwolaeth ond yn darganfod ar ôl sôn mai yntau yw’r dyn sydd i drengi. Bob tro y byddwch yn gweithredu, bydd y weithred yn eich rhwymo wrth y canlyniadau, a gorfodi i chwi weithredu drachefn a thrachefn. Dylech sylweddoli hefyd y gall unrhyw beth y byddwch yn ei ddefnyddio yn eich swynion – wynebau, geiriau, cwmpawdau, sloganau – fod yn had i greu uffern wallgof os na fyddwch yn llwyddo i’w rhowch hwy o’ch meddwl unwaith i’ch perfformiad orffen. Gochelwch rhag trafaelio i greu cyfosodiadau afradlon, am fod hon yn dasg a’ch gedy’n boddi mewn môr o’r meddyliau mwyaf annifyr, gan gredu o galon i chwi ragori ar eich hun a threulio eich holl nerth yn ofer, ac y bydd dinistr llwyr yn dilyn i sicrwydd.

 

Os llwyddo yn y Gêm Fawr i raddau pell iawn a wnewch, treiddiwch i rai ardaloedd neilltuol yn y Labyrinth nas gellid eu disgrifio yng ngeiriau’r un iaith yn bodoli ar ein Byd, na’u darlunio â delweddau na symbolau, er dichon y gallai côr yn cynnwys pob atom yn yr Holl Fyd gweladwy’n canu Cân Tefnuth mor alaethus o seinber roi blas ar y sut y teimlwch. Fe fyddwch wedyn wedi ennill “goleuad bydol,” neu fflach o sythwelediad i ddimensiwn anhraethadwy ble y mae pob peth beunyddiol yn bodoli ar ffurf manylion rhyfeddol, digyfrwng. Yma y brwydrwch i feddwl yn glir, gan na ellwch anghofio gwahaniaethau, nac anwybyddu anghysondebau bach, na chyffredinoli. Ond, os byddwch yn ymarfer rheolaeth lem, fel y bydd ymgorfforiad eich meddyliau yn gadael argraffiad diriaethol ar y Byd, byddwch yn teimlo seren yn llosgi ar eich talcen. Pan ddewch at eich coed o’r diwedd y sylweddolwch i chwi ddod â grymoedd newydd â chwi.

 

Fe fyddwch gyntaf yn datblygu o ganlyniad i’ch taith y gallu i effeithio ar bethau ymddangosol dibwys o bob math fel cri aderyn, arlliw lluwch a rhwd, a’r lled freuddwydion a ddaw gyda’r wawr. Nesaf y daw pŵer swynion direidus i newid ffurf, twyllo, a chwarae castiau. Ac yn olaf, efallai, byddwch yn ennill y nerth cyfrin i foldio strwythur realedd. Byddwch yn darganfod wedyn eich bod wedi’ch gwneuthur o amser, mai chwi yw’r afon ddiatal a ysguba bopeth ymaith, ac mai chwi yw’r tân a fydd yn difa cyfoeth y Byd mor gyflym ac mor llwyr. Chwi fydd, y pryd hwnnw, y teigr mwyaf ffyrnig â chnawd eirias o asbestos, ac er ei bâr farciau fflangellu a ddigwyddodd cyn cychwyn amser, a lowcia bob peth byw. Ac unwaith i chwi gael hyd i’r doniau hyn y daw’n bosibl i chwi drawsffurfio’r hunan, newid rhyw a phersonoliaeth, dyrchafu eich corff materol i fod yn “or-gorff” a fodola yn y Ddau Fyd yn gydamserol, dewis amser a dull ymadael o’r Byd Corfforol, yn ogystal â chyfnewid mwynau diwerth ag isotopau ymbelydrol, a chachu ag Aur Du. A ddaliwch eto i fod yn aelod o dras y Thorlin, os gellwch gyflawni’r fath wyrthiau? Gadewch i mi ddywed hyn wrthych: Mater eithriadol o bwysig i chwi i’w benderfynu yw hyn.

 

Ar y naill law, gofynnwch ichwi eich hun: A ddymunech bob amser aros yr un peth, hyd yn oed os na wybyddech beth a ddigwyddai i chwi yn y dyfodol? Ond, ar y llaw arall: Sut yr ymatebech i drawsffurfio heb allu rheoli yn union sut y byddech yn newid gyda threigl amser? Dyma fi’n tynnu eich sylw at ddoethineb yr oesoedd, ac yma, nid am y tro cyntaf, rwy’n sôn yn gellweirus o ffraeth! Pan ollyngwch yr hyn ydych, dechreuwch fod yr hyn byddoch, er y golyga hyn deimlo serch a phryder, diffyg amynedd a dedwyddwch, anobaith a llawenydd, gobaith a phrudd-der, yr un ar ôl y llall. Edrychwch i mewn i’ch hun, felly, heb ymgyffelybu â neb. Darganfyddwch yna pwy fyddwch. Brwydrwch bob eiliad o’ch hoedl hud i’ch creu eich hun o’r newydd wrth aros yn driw i’ch hanfod, beth bynnag fo hynny, cyhyd ag y bydd yn bosibl yn y lleiaf. Ond derbyniwch ar yr un pryd y dylech fod yn barod i newid, ac yn fodlon gwneuthur hynny, pryd bynnag y bo’n rheidiol, yn ôl galw anorfod yr amgylchiadau, ac oherwydd ymarfer trawsffurfiol eich hud.

 

Gwybyddwch hyn hefyd: Nid duwdod mohonoch, ond meidrolyn yn cerdded ar raff uwchben damnedigaeth. Peidiwch â chamgymryd eich dymuniad am eich ewyllys wrth weithredu. Rheol sylfaenol y Gwaith Mawr yw darganfod, choethi, a phuro eich dymuniad gyntaf, ac wedyn hyfforddi a disgyblu eich ewyllys heb seibio er mwyn ei gyflawni. Wedyn, cymerwch ofal! Mor gryf yw’r berthynas a’r ddolen a sefydlir gan Hudol nerthol rhwng dychymyg a realedd. Bydd yn rhaid i chwi weithio’n galed iawn wrth fwrw hyd yn y Fro Ddychmygol i lywio’r digwyddiadau cyfatebol yn ein Byd. Ac os ceisiwch fwrw hud yn uniongyrchol ar y Ddaear Ffôl heb sefydlu cysylltiad cadarn â Bro Hnelní i sianelu’r egni seicig yn y gronfa ddirfawr yno, byddwch yn afradloni eich grym bywiol eich hun. O’r braidd y medrwch reoli’r canlyniadau ar y Ddaear Grŷn. A heblaw hynny, newidiwch y Fro Feddyliol mewn ffyrdd nas rhagwelir, nes y cwrddwch â newidiadau ysgubol a phroblemus pan ddychwelwch.

 

Dyma rybudd pwysig arall. Rhaid i chwi fod yn ofalus iawn os byddwch yn ymhél â hanes a mytholeg, fel y gellwch aros yn amyneddgar, trylwyr, a gonest wrth ddisgrifio’r Byd, a phethau’n gyson newid a syniadau’n nofio o’ch amgylch, yn hytrach na dod yn groniclydd wedi ymgolli yno ei hun, nas gellir ymddiried ynddo o gwbl. A rhaid osgoi eich rhoi eich hun i mewn i’r stori fel na fyddwch yn mynd yn sownd ynddi wrth adrodd yr un peth drosodd a throsodd mewn dolen gaeedig, gan newid dim ond yr oslef a’r trosiadau dro ar ôl tro. Yn fwy aml, fodd bynnag, yn achos Swyngyfareddwr anfedrus, bydd ef yn creu pethau gwan, wedi crino, neu’n rhy fregus a byrhoedlog, a’i ddelweddau darfodedig yn diflannu megis mwg, gan ddwyn cyfran o’i nerth oddi wrtho bob tro. A hyd yn oed yn waeth, os na fydd ef yn ddigon pwerus, neu’n peidio â dychmygu’n ddigon clir, bydd yn galw ac yn rhyddhau bodau o’r siâp neu’r maint anghywir, neu’n edrych fel rhywbeth amhriodol, toredig, a brawychus, a ddihanga rhagddo a mynd yn eu blaen i stelcian o gwmpas gan hau helynt ac achosi trafferth. Ymhellach, pe ffaelu’n wael a wnaech - na ato’r Hen Feistri - byddai’r ymdrech aflwyddiannus yn eich andwyo, a’ch gwanhau, hyd at dranc, efallai! Na adewch i hyn ddigwydd, felly!

 

Os ydych yn nerthol ond heb reolaeth drosoch eich hun na’r pethau yr ydych wedi’u creu, bydd y ceryntau peryglus yn newid cyfeiriad, a’r corwyntoedd niwtral wedi’u rheoli fel arfer gan siawns yn cyrraedd, yn gyflym a heb air o rybudd. Ac wedyn, mewn tro ar fyd a deimla’n gyfoglyd fel dial priodol neu gosb haeddiannol, byddwch chwi, yr efell o heliwr sydd wedi bod yn stelcian y prae fel cysgod, yn dod yn ysglyfaeth ichwi eich hun. A bydd hi fel petaech wedi’ch cludo ar hyd y ffordd i’r De yn ymestyn i’r Gogledd, i lawr i’r perfeddion o ithfaen islaw i Gastell Gnilikhis, Mans Canol Nos, yn gartref i gynifer o arteithleoedd. Ac yno, mewn caets ag anghenfil rheibus, byddwch yn gofyn yn dragwyddol heb ymateb: Ai myfi yw breuddwyd y creadur, neu ai efe yw fy mreuddwyd innau? Os bydd y fath beth yn digwydd, hyd yn oed y dyn gorau, yr un mwyaf caredig a swil, er ei fod yn addysgedig, deallus, a chraff, a fydd yn methu siarad fel bod dynol mwyach. Ac wedyn bydd yn ynfydu mewn llais stacato, trwynol, metelaidd, gan wneuthur ystumiau sydyn, fel pyped, a’i lygaid yn rhythu, a gwreiddioldeb ei ebychiadau’n agos at ansadrwydd meddyliol. Bydd yn debyg i un wedi’i feddiannu gan lifeiriant geiriau’n llawn ymadroddion pefriog ond grotésg, y tu hwnt i reolaeth, fel peiriant gorffwyll wedi’i yrru gan gythraul.

 

Rwy eisiau dywed wrthych nawr am eironi sylfaenol hud: Mwyaf yn y Byd y dymunwch lwyddo ac ennill gwobr, mwyaf yn y Byd y tueddwch i ffaelu. Bydd yn hanfodol i chwi roi’r gorau i obeithio gweithio nerth deng ewin i beri i’r Holl Fyd blygu i’ch ewyllys. Yn lle hynny dylech ymlafnio i ddwyn dylanwad arno’n serchus i beri iddo ganu’r gerddoriaeth fwyaf llesmeiriol, wrth dderbyn na fyddwch o reidrwydd yn newid dim byd yn sylfaenol, efallai. Peidiwch ag anghofio mor hawdd ydy methu, a phob alaw ddychmygol a delwedd feddyliol yn diflannu fel cysgod breuddwyd wrth i chwi gyrraedd diwedd y daith gan adael dim ond geiriau wedi’u llurgunio a digyswllt i geisio dal a disgrifio eich creadigaethau goreuon. Byddwch yn gorfod cofleidio eich diffygion hanfodol, wrth gyfaddef y ffaith ddirdynnol na fyddwch fyth yn gallu synhwyro na chynrychioli realedd i’r dim, a llawenhau wrth alarnadu eich annysg enfawr. Ond eto i gyd, dylech ymgysuro yn y ffaith mai’r un wedi’i gamarwain waethaf yw’r dyn sydd yn credu ei fod yn gwybod popeth am mai yn ei falchder a’i amhwylled y gwna ef gynifer o gamgymeriadau gwael. Bydd yn orfodol i chwi weithio er gwaethaf eich hun, ac yn groes i’ch disgwyliadau a’ch gobeithion, felly, gan beidio ag ymrwymo i’r un stori wneuthur neilltuol, a bod yn barod i ystyried damcaniaethau lluosog a chroesawi posibiliadau ontolegol newydd. Ac wedyn y gwybyddwch i sicrwydd eich bod yn ychwanegu’n gelfydd at gynnwys yr Holl Fyd trwy bob gweithred, hyd yn oed os na welwch sut.

 

Mewn cosmos rhy fawr i’w ddeall, mae bodolaeth yn gallu teimlo’n debyg i ddychan gyfannol, ffantasi grotésg o realaidd na fydd fyth gasgliad iddi, yn llawn adlithro, amseroldeb bythol, anffurfioldeb, beirniadu, crwydro, cylcholrwydd, chwarae, chwerthin, dymuniad diwygio, gorliwio, gwawdio, hunanddangos, pesimistiaeth, safonau moesol llithrig, sioc, stasis, digrifwch tywyll, ymchwilio, ac ymosodiadadau. Wrth cyflawni eich gweithredoedd tramgwyddus, byddwch yn tueddu i brofi pryder enfawr ynghylch y cysylltiad a’r ffiniau rhwng celf a bywyd, y real a’r dychmygol, dyfeisio ffantastig a chyfareddu gwallgofrwydd. Byddwch yn ofni cael eich gadael yn ddiymgeledd mewn drysfa o ddadl a gwrth-ddadl, ble bydd gwybodaeth yn cylchdroi a syniadau’n cael eu hailadrodd heb danio gwreichionyn ysbrydoliaeth i oleuo llwybrau newydd. Ni fydd syndod felly os datblygwch sgeptigaeth epistemolegol ynghylch ceisio adeiladu cyfundrefnau hollgynhwysol gwybodaeth wedi’i hysgogi gan mewnwelediad personol i’r llurguniadau a ddigwydd wrth gynrychioli, yn ogystal â chasineb at bob un o’r sefydliadau cymdeithasol. Bydd eich bywyd megis gwrtharwr ar y cyrion yn naratif episodaidd o ddatgysylltiad, siŵr o fod, wedi’i hynodi gan wrthdaro rhwng diniweidrwydd a hoced, aberth a hunanamddiffyniad, asbri a gwendid, allgaredd a hunaniaeth. Ond rwy’n dywedyd wrthych: Mae ansawdd aruthrol i ffawd hynafol dyn yn ymdeithio trwy dirwedd anrheithiedig yn llawn dinistr ac anobaith. Gwirioneddau anhrefnus byw a drecha linoledd gwneuthur hanes, iaith chwareus a fwria sefydlogrwydd cynrychioli oddi ar y cledrau, a natur corfforol y Thorlin afreolus a ddymchwel systemau peiriannol amhersonol cymdeithas yn y pendraw.

 

Noder hyn, yn awr: Y dyn marw a’r Hudwr sydd yn gallu ail-gyfuno tudalennau Llyfr Bywyd yn ôl ei ewyllys, mewn dull na all dyn byw ei wneuthur ond mewn breuddwyd. Ond ni all dyn marw deithio’n ôl dros Fôr Stharanathé yn gwahanu gwlad ddychmygol Hrevkw oddi wrth y Ddaear i adrodd y stori. Fe fyddwch yn brwydro i ennill profiad uniongyrchol, marw, cael eich aileni, dim ond i barhau i fyw, myfyrio, breuddwydio, a marw unwaith eto. Crwydryn unig ond yn llawn nerth a gwallgofrwydd, fyddwch, yn cario hadau marwolaeth, wedi’ch meddiannu gan sain galarnad hynafol mor uchel ac mor bur, mor ddwfn ac mor gryf, yn dywed pethau dienw’n undonog ac yn gadarn. Bydd y rhai’n chwarae rhan y Cyfareddwr yn dod i’r fei am ysbaid mewn tragwyddoldeb ar yr adeg briodol i gyflawni nod penodol. Ac er mai rhai ymhlith y Swyngyfareddwyr hyn a fydd yn ddieuog, ac eraill yn euog, o ran yr hyn y’u cyhuddir ohono, bydd bob tro angen eu lladd ar y celwyddgwn, y twyllwyr, y ffyliaid, a’r dihirod sydd yn rheoli cymdeithas, yn hwyr neu’n hwyrach, er mwyn mynd â’u pechodau eu hun ymaith. Felly hyd yn oed os llwyddwch i ysgogi esblygu, a gyrru trawsffurfio, bydd yn rhaid i chwi dewi cyn cyrraedd diwedd hollol yr hanes, fel y bydd un arall eto yn gallu cymryd y stori drosodd, a dechrau adrodd unwaith yn rhagor wrth wau’r hudoliaeth - “Ers llawer dydd, ar ryw Fyd yn bell iawn i ffwrdd, bu fyw gwerin nid mor wahanol â hynny i ni, ac yn eu mysg rai Gwragedd Hysbys a Dynion Mawr a oedd yn ymroi i ymarferion megis gwyddoniaeth, neu farddoniaeth, neu feddyliaeth, neu gerddoriaeth, a fyddid yn eu hystyried yn hud rhyfedd a nerthol ar Blanedau eraill.”

 

Nawr, gwelwch yn eich amser yn y Labyrinth Afreal gynifer o olygfeydd anhygoel, a phrofi cynifer o ryfeddodau syfrdanol, a theithiwch nifer helaeth o’r llwybrau a ymddangosa yno. Ond er hynny y bydd llaweroedd o gorneli a erys heb eu hanturio, a drysau heb eu hagor, hyd yn oed ar ôl hoedlau o anturio. Dylech ddwyn hyn mewn cof, felly, ar ôl crwydro mewn lleoedd anghysbell ac arswydus, ymhlith twyni tywod porffor diderfyn, llosgfynyddoedd chwilboeth gan lafa pechod, neu gopaon gwyn gan eira rhewllyd colled, ble y bydd cynifer o bethau wedi’u dywed, cynifer o gyfrinachau wedi’u datgelu, a chynifer o gampau anodd ond aruchel wedi’u cyflawni. Ffin derfynol reidiol ar fywyd yw marwolaeth, yn rhoi iddo wead amheuthun, a synnwyr clirdeb, harddwch, ac ystyr. Nid cael eu hail-eni mewn gogoniant fydd gwir ffawd y Rheibiwr a’r Rheibwraig, ond esgor ar blant hudol, rywsut neu’i gilydd; eu magu, eu meithrin, a’u maethu, ac yn y pen draw, eu rhyddhau. Nid y pomgranad blasus fydd ef – neu hi – ond y goeden bomgranad ffrwythlon.

 

Er na fyddwch chwi’r gwir Ddewin yn ei gweld ar y pryd, wrth lwyddo i gyflawni gwyrthiau o bryd i’w gilydd, a methu’n ddewr gan amlaf, ond – cyn i chwi farw o’r diwedd – sylweddolwch i chwi dynnu llun perffaith o’ch bywyd eich hun trwy gyfrwng eich ymarferion hudol, er na fu modd sicr o ddarogan ei siâp o flaen llaw. O’r diwedd, cwrdd â Hthohla yn y cnawd a wnewch (yn eich cnawd, hynny yw), ac efe’n hwmian tiwniau rhamantus wrth aros i’ch casglu a’ch cofleidio. Ac yna, dechreua’r Hen Ddihenydd eich dwrdio am fod mor ddifenter, wrth i Xneche sydd yn nyddu ofyn, “A ydych wedi dod hyd yma a dim pellach?” – a Nathogug sydd yn mesuro yn holi, “A ydych chwi wedi byw o gwbl?” – ac Afhekeg sydd yn torri yn chwerthin, “A ydych yn barod i lamu?” Byddwch yn cael eich noethlymuno, am fod yn rhaid i ddyn adael ar ôl anrhydeddau a phenodiadau grymoedd a gorchestion, gochlau a choronau, golud a thrysorau, tlysau a cherfluniau, gwallt hir a bochau gwritgoch, cyhyrau ac egni, enw a bri pan ymedy â’r fuchedd hon. Gobeithiaf y gellwch y pryd hyn aros yn hollol hunanfeddiannol, fel na fyddwch yn dychryn ar eich hyd, wrth fynd yn oer ac yn boeth, gan chwysu’n stêcs cyn dod sych fel asgwrn, a theimlo’n swp sâl, wedi’ch gorlethu gan synnwyr myglyd déjà-vu. Peidied i chwi farw o fraw ym mreichiau esgyrnog y Medelwr Didostur: am chwithig fyddai hynny! Dylech eich atgoffa eich hun y pryd hwnnw mai chwi sydd wastad wedi bod yn cario marwolaeth y tu mewn i chwi, ond wedi bod yn drech na hi, trwy ddewis gwasgu’r danadl a mentro eich pen ar bob cyfle heb eisiau dianc, a llamu i grochan berw byw o’r newydd bob dydd. Ymgalonogwch! Rwy wedi dysgu bod yna ffiniau i rym pob duwdod twyllodrus, mai diogel ydy amau, mai gwell ydy chwerthin o’r bola na phrofi miliwn o theoremau [3]. Ac er bod chwarae gyda phŵer hud delweddau’n gallu bod mor ddistrywiol, ei fod mor greadigol hefyd. O’r diwedd, dathlu bod yn amryffurf a wnewch, gan lithro o’ch croen mor ystwyth â sarff synhwyrgraff.

 

Gwrandewch arnaf fi, nawr, wrth imi rannu dirnadaeth asid Aimílios Tromára. Efallai nid oes unrhyw bŵer o gwbl mewn enwau hynafol, na geiriau hud, na’r swynion eu hunain mwyach. Fodd bynnag, mae’n hollol wir bod y perfformiadau hudol yn arfer gweithio yn yr hen ddyddiau, hyd yn oed os ydynt wedi dod bellach yn sioe wrthun a ddefnyddir gan amlaf i gyfnerthu dylanwad y grymoedd bydol â’u huchelgeisiau gormesol. Ac nid oes neb yn gallu gwadu bod sain a phatrwm, delwedd a dirgryniad yn bodoli. Yn ddiymwad, mae yna ryw nerth cwsg, hynafol yn yr holl arferiadau a chastiau hyn sydd wedi goroesi dros y canrifoedd, yn aros am gyffyrddiad gan ymarferwr hydeiml â llaw cryf ond tyner, a llais persain ond taer. Fe wn i o brofiad mor nerthol yw’r weithred gorfforol o enwi a chanu, tynnu lluniau a llafarganu. A hyd yn oed ffilmiau arswyd a rhamantau dagreuol, darllediadau teledol, operâu sebon, sioeau cerddorol, hanesion hynod, a chomics coegwych sydd yn chwarae rhan mewn dylanwadau ar bobl trwy deg neu trwy dwyll – yn ogystal ag yr oratorios modern mwyaf aruchel gan y naill gyfansoddwraig neu’r llall. Ewch ati felly, i greu, caru, cyfansoddi, canu! Peidiwch fyth â rhoi’r gorau i chwarae! Ond cofiwch – Gwlad Hthohla yw Hrevkw ac yno yn rhywle, ble bynnag y bo hynny, y dirwyn taith eich bywyd Daearol o leiaf, i ben. Cyn i ryw fyth newydd gychwyn, a fydd yn eich ysgubo ymaith unwaith eto (siŵr o fod) – wrth gwrs!

 

*             *             *             *             *             *             *             *

 

[1] Er mwyn diddymu’r Grymoedd Gwarcheidiol a gwaredu’r lle sanctaidd ar ôl eich perfformiad, dylech berfformio Allwedd Tholononu yn y drefn wrthol, gan ddechrau yn y gogledd a throi yn groes i’r cloc. Yr ydych i hepgor yr Arwydd Treiddiol, a gwneuthur Arwydd Tawelech ar ôl ynganu pob enw. — G.Ll.

 

[2] Mae'r ymadrodd yn golygu: “Y meistr sydd yn gweinyddu – trwy ddymchwel a thrwy adeiladu – a anrhydeddir ymhlith y werin.” — P.M.

 

[3] “Miscēns ūtile dulcī” – “gan gymysgu’r defnyddiol â’r dymunol” – yng ngeiriau’r bardd anghynnes Rehaxo. — P.M.